سکونت قریب به 8 میلیون نفر در سکونتگاه های غیررسمی یا محلات فرو دست شهری، یکی از چالش های اساسی در نظام مدیریت و برنامه ریزی شهری ایران محسوب می شود که خاستگاه و علل گسترش آن را م توان در مولفه های مختلفی از سطوح کلان، میانه دانشجوی دکتری گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران و خرد در رابطه با شرایط اقتصادی، سیاسی، مدیریتی، قانون گذاری، جمعیتی، تبیین و تحلیل کرد که در چارچوب نظریات مختلفی مورد بحث و بررسی و کالبد شکافی علمی قرار گرفته اند که از آن جمله می توان به نظریات مهاجرت و عدم تعادل های فضایی اشاره کرد. در میان معضلات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی سکونتگاه های غیررسمی، مسئله امنیت اجتماعی یکی از اساس ترین چالش ها به شمار می رود. هدف اصلی این مقاله تبیین ابعاد فضا جامعه و امنیت اجتماعی درمحدوده سکونتگاه های غیررسمی واقع در اسلامشهر می باشد که برای این منظور محلات اسلامشهرانتخاب شده است. نوع تحقیق کاربردی توسعه ای بوده و از ابزارهای اسنادی، تحلیلی، بازدیدهای میدانی، مصاحبه، تکمیل و تحلیل پرسشنامه استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد در بین محلات چهارگانه میان آباد، امام حسین، مظفریه، و ضیاء آباد، محله میان‌آباد نمونه بارزی از جدایی‌گزینی فضایی - اجتماعی با شرایط اقتصادی - اجتماعی و کالبدی خاص خود می‌باشد. تفاصيل المقالة