در محیط کسب‌وکار امروزی که معاملات آن به‌صورت الگوریتمی و با تناوب بالا انجام می‌شود، تصمیمات متوازن‌سازیِ مجدد پرتفوی از اهمیت بسزایی برخوردار بوده و باید به‌سرعت اتخاذ شوند. در روش بهینه لگاریتمی که از آن با عنوان استراتژی فعالانه نیز یاد می‌شود، متوازن‌سازی به‌صورت پیوسته زمان انجام شده و این استراتژی زمانی بهینه خواهد بود که افق سرمایه‌گذاری پرتفوی نامحدود باشد. اما این موضوع عملاً غیرممکن بوده و پرتفوهای سرمایه گذاری معمولاً دارای افق سرمایه گذاری محدود می‌باشند. از طرفی به دلیل پرهزینه و توجیه‌ناپذیر بودن انجام متوازن‌سازی‌های پی‌درپی برای سرمایه‌گذار، در این مقاله سعی بر معرفی روش دیگری از متوازن سازی با تناوب کمتر به‌گونه‌ایست که بتوان به همان مطلوبیت به دست آمده در روش بهینه لگاریتمی و یا مقداری بیش از آن رسید. در این مقاله، پس از معرفی استراتژی های مختلف متوازن‌سازی آن‌ها را بر روی یک پرتفوی دلخواه پیاده سازی و نتایج را تحلیل خواهیم کرد. این نتایج نشان می دهند که به کارگیری استراتژی ترکیبی برای متوازن سازی، مطلوبیت بیشتری را در مقایسه با سایر استراتژی‌ها برای سرمایه‌گذار به همراه دارد. تفاصيل المقالة

در استراتژی فعالانه متوازن سازی که از آن با نام استراتژی بهینه لگاریتمی نیز یاد می‌شود، فرآیند متوازن‌سازی به صورت پیوسته زمان اجرا شده تا تابع مطلوبیت سرمایه گذار نوعی در بیشترین مقدار ممکن خود قرار داشته باشد. اما پیاده سازی این استراتژی از نظر وجود هزینه زیاد معاملات، عملاً توجیه‌ناپذیر و غیرممکن است. در این پژوهش، به دنبال معرفی استراتژی دیگری هستیم که بتوان با استفاده از پارامترهای مدل استراتژی فعالانه اما با تناوب‌های متوازن‌سازی کمتر، مطلوبیتی برابر یا بیشتر از این استراتژی به دست آورد. از طرفی افق سرمایه‌گذاری نیز عاملی تأثیرگذار در این موضوع است و با تغییر افق سرمایه‌گذاری مقدار تناوب بهینه نیز تغییر خواهد کرد. هدف این پژوهش یافتن بهترین تناوب متوازن سازی از میان تمامی تناوب‌های موجود در یک افق سرمایه‌گذاری معین است. به این منظور پس از معرفی استراتژی‌های مختلف متوازن‌سازی به بیان استراتژی نیمه فعالانه و تناوب بهینه در آن به صورت تابعی از افق سرمایه‌گذاری پرداخته و نتایج حاصل را بر روی پرتفویی از سهام بورس اوراق بهادار پیاده‌سازی خواهیم کرد. پیاده سازی این مدل با نادیده گرفتن محدودیت فروش استقراضی در بازار سرمایه ایران انجام شده است. نتایج نشان داد که تناوب های بهینه متفاوتی به ازای افق های سرمایه گذاری مختلف وجود داشته و حساسیت در انتخاب این تناوب برای افق های زمانی کوتاه تر، نسبت به افق های زمانی بلندتر، بیشتر خواهد بود. همچنین، انتخاب این تناوب و بکارگیری آن در استراتژی نیمه فعالانه، مطلوبیت بیشتری را برای سرمایه گذار نسبت به استراتژی فعلانه به همراه خواهد داشت. تفاصيل المقالة