زمین‌لغزش‌های کم‌عمق از جمله بلایای طبیعی می‌باشد که خسارات جانی و مالی فراوانی در حوزه‌های آبخیز کوهستانی وارد می‌آورد. استفاده از روشهای مناسب جهت ارزیابی خطر لغزش‌های کم‌عمق و تعیین عوامل مؤثر وقوع، در کاهش خطرات ناشی از آن بسیار مؤثر است. در این مطالعه پتانسیل الگوریتم حداکثر آنتروپی در مدلسازی حساسیت‌پذیری زمین لغزش مورد بررسی قرار گرفت. در تحقیق حاضر که در غرب استان اردبیل صورت پذیرفته، 74 زمین‌لغزش شناسایی که، 52 زمین‌لغزش (%70) برای آموزش مدل و 22 زمین‌لغزش (%30) برای صحت‌سنجی مورداستفاده قرار گرفت. فاکتورهای محیطی شامل فاکتورهای پیوسته (ارتفاع، شیب، جهت، انحنای سطح، تراکم زهکشی، بارندگی) و طبقه‌ای (سنگ‌شناسی و کاربری اراضی) به‌عنوان داده‌های ورودی برای مدل حداکثر آنتروپی مورد استفاده قرار گرفت. استفاده از آزمون بهینه بر اساس روش ارزیابی متقابل نشان داد وجود داده‌های پیوسته و ترکیب آنها با داده‌های طبقه‌ای، بهترین عملکرد پیش‌بینی را امکان‌پذیر می‌سازد. نتایج صحت‌سنجی نشان داد سطح زیر منحنی ROC و AUCبرای حصول موفقیت و پیش‌بینی مدل، به-ترتیب برابر با 1/96 و 6/97% می‌باشد. همچنین، تجزیه و تحلیل توزیع فاکتور نشان داد لایه‌های طبقات ارتفاعی و بارندگی به‌عنوان مؤثرترین فاکتورها می‌باشند. با تفسیر منحنی پاسخ مشاهده شد شیب‌های تند حوضه پوشیده از خاکهای پادگانه آبرفتی قدیمی، نسبت به زمین‌لغزش بسیار آسیب‌پذیرترند. پیش‌بینی عملکرد مدلسازی با الگوریتم حداکثر آنتروپی بسیار بهتر از دیگر مدل‌ها مانند رگرسیون لجستیک می‌باشد که به‌طور گسترده‌ای در ارزیابی حساسیت‌پذیری زمین‌لغزش مورد استفاده قرار گرفته است. نتیجتا می‌توان اذعان داشت، مدلسازی با الگوریتم حداکثر آنتروپی یک مدل پیش‌بینی مؤثر برای حساسیت‌پذیری زمین لغزش می‌باشد. تفاصيل المقالة

لازمه حفاظت از منابع خاک، مدیریت و ارائه راهکارهای مناسبی می‌باشد که با شناخت ماهیت واحدهای سنگی و اطلاع از اهمیت نسبی منابع اصلی رسوب حاصل می‌شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین سهم هرکدام از واحدهای سنگی در تولید رسوب و تشخیص وضعیت فرسایشی آن‌ها می‌باشد. بدین منظور پس از نمونه‌برداری از منابع رسوب و رسوبات موجود در بستر آبراهه‌‌های حوزه آبخیز خیاوچای، اقدام به عملیات دانه‌بندی ذرات به روش خشک شد. سپس الک‌های 600 میکرون و چهار میلی‌متر به‌عنوان الک‌های‌ شاخص انتخاب شدند و با انتخاب 100 دانه رسوبی از هر نمونه، بررسی‌های کانی‌شناسی با استفاده از بینوکلر با بزرگنمایی 40 برابر و با توجه به واقعیت رسوبی منطقه، صورت پذیرفت و جنس کانی‌ها و خرده‌سنگ‌ها تعیین و با شمارش تعداد آن‌ها و تعیین سهم هرکدام از کانی‌ها و خرده‌سنگ‌ها، نتایج را با واحدهای سنگ‌شناسی مقایسه و تطبیق داده، سنگ و واحد تولیدکننده هرکانی و خرده‌سنگ و درصد سهم هر واحد سنگی در تولید رسوب مشخص شد. نتایج نشان داد واحد سنگی Qvl با 51/45 درصد بیش‌ترین سهم را در تولید رسوب حوضه دارد که با نمره کل شاخص فرسایش 14/1053 در وضعیت فرسایشی خیلی شدید قرار دارد که به‌دلیل تخریب مکانیکی گسترده و نیز گسترش آن در دو طرف زهکش اصلی کاملاً توجیه‌پذیر است. پس از واحد سنگ‌شناسی Qvl ، واحد Qds2 و Qvb به‌ترتیب با 87/30 و 54/10 درصد بیش‌ترین سهم در تولید رسوب را داشته و واحد Qtaslبا 22/1 درصد کم‌ترین سهم را دارا می‌باشد. تفاصيل المقالة