پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی رضایت‌زناشویی بر اساس قدرت روان‌شناختی ایگو و تمایزیافتگی خود انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی افراد متأهل (زن و مرد) دارای مشکلات زناشویی مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره خانواده شهر تهران در سال 1400 بودند. از بین آنها 250 نفر (150 زن و 100 مرد) به روش نمونه‌گیری دردسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های رضایت زناشویی انریچ (1989)، قدرت روان‌شناختی ایگو استروم و همکاران (1997) و تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (1998)، استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون های همیستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به کمک نرم افزار SPSS نسخه 23، تحلیل شد. یافته‌های حاصل از تحلیل داده‌های پژوهش نشان داد که بین رضایت‌زناشویی، قدرت روان‌شناختی ایگو و تمایزیافتگی خود،همبستگی معنی‌دار وجود دارد (001/0P<). نتایج تحایل رگرسیون به روش گام به گام، نشان داد که متغیرهای پیش‌بین شامل قدرت روان‌شناختی ایگو و تمایزیافتگی خود ، می‌توانند در مجموع 43 درصد از رضایت زناشویی را پیش‌بینی کند. همچنین، نتایج ضرایب رگرسیونی نشان داد که متغیرهای قدرت روان‌شناختی ایگو (31/0ß=) و تمایزیافتگی خود (34/0ß=)، نقش مستقیم و مؤثری در پیش‌بینی رضایت زناشویی دارند. با توجه به نتایج این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که رضایت زناشویی زوجین با عواملی از جمله قدرت روان‌شناختی ایگو و تمایزیافتگی خود در ارتباط است؛ بنابراین، برنامه-های توانمندسازی و آموزشی با هدف افزایش قدرت روان‌شناختی ایگو و تمایزیافتگی خود، می‌تواند نقش مؤثری در بهبود کیفیت زناشویی و افزایش رضایت از زندگی را به همراه داشته باشد. تفاصيل المقالة