در جامعه ‌شناسی ادبیات که دانشی میان‌ رشته ای است، به ادبیات به عنوان مقوله ‌ای نگریسته می‌شود که تحولات زندگی اجتماعی برآن تأثیر می‌گذارد. صاحب‌ نظران در این حوزه هرگونه آثار هنری و متون متعددی را که بازتاب‌ دهندۀ جامعه باشد، مورد بررسی قرار می دهند. نظریۀ منش و میدان از پی یر بوردیو یکی از روی‌کردهای جامعه ‌شناسی است که در آن، ابعاد مختلف جامعه به عنوان میدان و نهادینه شدن اموری به تبعیت از میدان، به عنوان منش در ابعاد گسترده ای مورد توجه قرار می ‌گیرد. این رویکرد جامعه ‌شناسانه می ‌تواند به کمک مطالعات میان‌ رشته ای در متون ادبی بازتاب داده شود. در پژوهش حاضر، سعی بر آن است تا به روش توصیفی- تحلیلی میدان‌‌های موجود در سروده ‌های مدهوش گلپایگانی و منش‌ هایی که در میدان ‌های اجتماعی از خود نشان می‌دهد، کاویده شود تا به این پرسش‌ ها پاسخ داده شود که این شاعر با توجه به شرایط جامعه ‌اش تحت تأثیر چه میدان ‌هایی قرار می ‌گیرد و بر اساس آن، چه منش ‌هایی را در سروده ‌های خود منعکس می ‌کند؟. نتایج حاکی از آن است که مدهوش گلپایگانی با توجه به میدان های اجتماعی رونق امور فرهنگی، هنری و ادبی، نفوذ روحانیت و پیشرفت جامعه، منش های متعدد معناداری را بروز می‌دهد که در سروده هایش در قالب مضامین و سبک شخصی وی به چشم می‌ آید. تفاصيل المقالة