در این کار پژوهشی، اثر متغیرهای نوع سامانه پخت، مقدار و اندازه پرکننده و نوع روغن بر بازیافت و مقدار تخریب زیستی آمیزه های متفاوت بر پایه لاستیک طبیعی بررسی شد. مقدار تخریب آمیزه ها بر حسب سامانه پخت به ترتیب کارآمد، نیم کارآمد و معمولی افزایش یافت. با بالارفتن مقدار ناخالصی، مقدار تخریب به صورت SMR50 > SMR20 > SMR10 افزایش پیداکرد. با افزایش مقدار پر کننده دوده، تخریب آمیزه ها روند کاهشی نشان داد. همچنین، آمیزه حاوی دوده ریزتر (N330) نسبت به دوده درشت تر (N550)، در مقدار یکسان، تخریب کمتری داشت. کمینه مقدار سل در سامانه کارآمد دیده شد. همچنین، ترتیب مقدار سل در نمونه ها به صورت SMR50 > SMR20 > SMR10 بود. نمونه بدون دوده، بیشترین تخریب نهایی و بیشترین درصد سل را داشت. تفاصيل المقالة

لاستیک ضایعاتی از جنس اتیلن پروپیلن دی‌ان تکپار (EPDM) تحت شرایط متفاوت فرایندی، به‌صورت مکانیکی- گرمایی با اکسترودر دومارپیچ بازیافت شد. برای مطالعه تأثیر عامل‌های فرایندی، چهار دمای 220، 280، 340 و 380 درجه سانتی‌گراد و سه دور مارپیچ 60، 100 و 140 دور بر دقیقه به‌صورت متغیر فرایند بازیافت در نظر گرفته شدند. ویژگی‌های پیش از پخت لاستیک بازیافت شده موردبررسی قرار گرفت و ویژگی‌های پس از پخت آمیزه حاوی لاستیک بازیافتی با نمونه مرجع مقایسه شد. تأثیر شرایط فرایندی اکسترودر بر ویژگی‌های لاستیک بازیافتی موردبحث قرار گرفت. نتایج از تأثیر قابل‌توجه شرایط فرایندی بر چگونگی واولکانش و ویژگی‌های نهایی لاستیک بازیافتی حاکی بود. در دما و دور مارپیچ پایین، بازدهی کم بوده و میزان واولکانش پایین بود، درحالی‌که با افزایش سرعت مارپیچ و دمای بازیافت، واولکانش بهتر انجام‌شده و میزان تورم حلال و درصد واولکانش افزایش یافت. درصد وزنی سل با سرعت مارپیچ و دما معادله صعودی داشت و در مقدار درصد وزنی سل بیشتر، گرانروی مونی کمتری نیز مشاهده شد. وجود عامل واولکانش، سبب بهبود فرایند بازیافت و افزایش درصد واولکانش شد که با افزایش دما این اثر چشمگیرتر بود. با بالارفتن دما و دور مارپیچ بازیافت مکانیکی- گرمایی بهتری صورت گرفت. بنابراین، ویژگی‌های نمونه به‌دست آمده که شامل 30 قسمت از نمونه واولکانیده و 70 قسمت از نمونه مرجع بود، بهبودیافته و به ویژگی‌های نمونه مرجع نزدیک شد. با افزایش دور مارپیچ و دمای سیلندر، ویژگی‌های کششی بالاتر و مانایی فشاری و خزش کمتر مشاهده شد. تفاصيل المقالة

در این پژوهش، اثر آلیاژسازی پلی‌الفین‌ها (پلی‌اتیلن و اتیلن‌پروپیلن‌دی‌ان‌مونومر EPDM) بر رفتار مذاب پلی‌پروپیلن بررسی شد. آلیاژهای سه‌گانه با ترکیب درصد متفاوت تهیه و برای بررسی رفتار مذاب برابر تنش، با استفاده از آزمون‌های رئولوژیکی و افت ورقه مذاب انجام شد. در آزمون روبش تنش، پلی‌پروپیلن خالص ضعیف‌ترین ویژگی را نشان داد و بیشترین ضریب اتلاف و کمترین مدول‌ها را داشت. با افزودن پلی اتیلن یا EPDM، کاهش در ضریب اتلاف رخ داد، مقادیر مدول افزایش یافت و کشسانی را تقویت شد. عامل‌های رئولوژیکی خزش بازگشت مذاب شامل گران‌روی برشی صفر، شیب خزش و درصد بازگشت کرنش بود. با افزایش مقدار پلی‌اتیلن یا EPDM، گران‌روی مذاب افزایش و شیب خزش کاهش داشت، که به مفهوم تقویت مقاومت مذاب بود. مقدار کرنش برگشتی، مرتبط با کشسانی، با افزایش هر دو جزء بالا رفت. اثر هم‌افزایی جالبی نیز مشاهده شد. هر جزء در مقدار بیشتر جزء دیگر، اثرگذارتر بود. بررسی افت ورقه داغ نشان داد که پلی‌پروپیلن با شدت بالایی افت داشت. نمونه‌های دارای ده درصد پلی‌اتیلن، در تمام مقادیر EPDM، مقدار و سرعت شکم‌دهی کمتر شد. نتایج تأیید کردند که آلیاژسازی با پلی‌اتیلن و اتیلن‌پروپیلن‌دی‌ان‌تکپار، ویژگی رئولوژیکی، مقاومت مذاب و کشسانی پلی‌پروپیلن را بهبود داد. تفاصيل المقالة

ورود آلاینده‌های فلزهای سنگین به محیط‌های آبی، به علت سمیت و آسیب‌های زیستی، برای سلامتی انسان مضر است. بنابراین، جذب یون‌های فلزی از محیط، موضوع قابل‌توجهی است. در این پژوهش، فرایند جذب باکتریایی فلزهای مس و منگنز در شرایط متفاوت (pH، دما و غلظت جاذب) انجام شده است. همچنین، طراحی آزمایش به شیوه روش طراحی پاسخ سطح (RSM) برای بررسی برهم‌کنش بین عامل‌ها، ترسیم نمودارهای صفحه‌ای و به‌دست آوردن معادله ریاضی (مقدار جذب برحسب متغیرها) در قالب مدل چند جمله‌ای استفاده شده است. نتایج نشان داد که با افزایش pH تا 6، جذب زیستی هر دو یون مس و منگنز افزایش‌یافته است. افزایش در مقدار جاذب و دما نیز تأثیر مشابهی نشان داد. هرچند که مقدار جذب منگنز با متغیرهای مورد بررسی مقداری بیشتر از مس بود، تغییرهای مشابهی نشان دادند. اثرهای افزایشی مشاهده شده در سطوح پایین متغیرها، کمتر بوده و در سطوح بالاتر قابل‌توجه شدند. با افزایش دما در هر سطح از جاذب، مقدار جذب بالاتر رفت که این افزایش در pH های بالاتر، بیشتر بود. همچنین، اثر افزایشی عامل pH در غلظت بیشتر باکتری چشمگیرتر بود. تأثیرگذاری هر متغیر، متأثر از دیگری بود. استفاده از روش پاسخ سطح، معادله‌های مقدار جذب هر دو فلز مس و منگنز برحسب عامل‌های ورودی متغیر، با مجذور ضریب تعیین قابل‌قبول و خطای کم به‌دست آمد. افزون‌برآن، اثرات برهم‌کنشی متغیرها با توجه به نمودارهای صفحه‌ای و ضرایب معادله‌ها بررسی شدند. در آخر، مقادیر پیش‌بینی شده با این معادله‌ها برای شرایط آزمایشی جدید با مقادیر تجربی مقایسه شد که تطبیق خوبی نشان داد. تفاصيل المقالة