پژوهش حاضر با هدف بررسی تعیین میزان انطباق پذیری شغلی دانشجویان ورودی جدید دانشگاه تهران در سال 1393 انجام گرفت، به این منظور 1057 نفر از دانشجویان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. به پرسشنامه انطباق پذیری مسیر شغلی ساویکاس پاسخ دادند؛ و چهار بعد از ابعاد انطباق پذیری شغلی دغدغه، کنترل، کنجکاوی و اعتماد و عوامل مرتبط با آن مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از روش آماری میانگین، انحراف معیار و شاخص تحلیل واریانس جهت بررسی تفاوت بین ابعاد انطباق پذیری مسیر شغلی با عوامل مرتبط با آن مورد بررسی قرارگرفت؛ تفاوت معناداری بین ابعاد انطباق پذیری شغلی با عوامل مرتبط بدست آمد. نتایج توصیفی ابعاد انطباق پذیر شغلی دانشجویان بیانگر این بود که حدود 49 درصد دانشجویان دغدغه بالا دارند وحدود 3/43 درصد دانشجویان کنترل بالا دارند و حدود 3/53 درصد دانشجویان کنجکاوی بالا دارند و حدود 4/47 درصد از دانشجویان اعتماد بالا در مسیر شغلی خود دارند و در کل حدود 2/50 درصد دانشجویان از انطباق پذیری شغلی بالایی برخوردار بودند.تفاوت میزان ابعاد انطباق پذیری شغلی باجنسیت (دختر و پسر) بررسی و نشان داد که دختران دغدغه بیشتری نسبت به پسران دارند و تفاوت بین آنها معنادار بود، میزان ابعاد انطباق پذیری شغلی با سن، تفاوت معناداری نشان نداد. می توان از این نتایج در رشد و ارتقاء سطح انطباق پذیری شغلی دانشجویان استفاده نمود. تفاصيل المقالة

شناخت نواحی مستعد توسعه گردشگری از جمله گردشگری عشایری می تواند بسترساز برنامه ریزی و توسعه باشد. منطقه کوهرنگ در استان چهارمحال و بختیاری به واسطه جامعه عشایری، از ظرفیت مطلوبی برای توسعه گردشگری عشایری برخوردار است. با توجه به این ظرفیت، بایستی برنامه ریزی مناسب با توجه به کاربری اراضی آن انجام شود. هدف این پژوهش ارزیابی تناسب اراضی منطقه کوهرنگ برای برنامه ریزی گردشگری عشایری در سیستم اطلاعات جغرافیایی(GIS) است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر داده های مکانی سازمان نقشه برداری کشور در سال 1392 است. تحلیل ها بر اساس روش AHP فازی در نرم افزار Arc GIS انجام شده است. داده ها در محیط نرم افزار، فازی سازی و استاندارد شدند. برای مقایسه معیارها و زیرمعیارها نیز از دیدگاه 10 کارشناس جهت مقایسه در نرم افزار Expert Choice استفاده شد. در نهایت نقشه های مربوط به هر معیار تهیه و در نهایت نیز، نقشه تناسب اراضی برای برنامه ریزی گردشگری منطقه تدوین شد. نتایج نشان داد که هشت معیار در ارزیابی تناسب اراضی برای برنامه ریزی گردشگری عشایری قابل استفاده هستند. سه معیار مجاورت با منابع آب با وزن 268/0 ، پوشش اراضی با وزن 237/0 و مجاورت با جاده با وزن 145/0 به عنوان مهمترین معیارها در ارزیابی تناسب اراضی برای گردشگری عشایری شناخته شدند. نتایج نشان داد که اراضی بسیار مناسب منطقه برای گردشگری عشایری 258/471 کیلومترمربع بوده که معادل 80/12 درصد از مساحت منطقه است. همچنین اراضی نسبتاً مناسب برای برنامه ریزی گردشگری عشایری نیز 57/27 درصد از اراضی منطقه را به خود اختصاص داده است. تحلیل الگوریتم موران در زمینه الگوی توزیع اراضی مستعد گردشگری عشایری نشانگر آن است که اراضی شناسایی شده به صورت خوشه ای توزیع شده اند و بیشترین تمرکز اراضی مستعد در بخش شمال غربی و همچنین شرق منطقه قرار دارد. در مجموع منطقه، دارای اراضی مستعدی برای برنامه ریزی و توسعه گردشگری عشایری است. تفاصيل المقالة