از نظر مفهومی، رفتارهای مربوط به خودکشی شامل یک پیوستار از ایده‌های خودکشی یا افکار خودکشی، تا برنامه‌ریزی برای خودکشی و سرآخر، اقدام به خودکشی و مرگ توسط خودکشی قابل تبیین است. مرگ ناشی از از اقدام به خودکشی در بسیاری از کشورها یک معضل بهداشت روانی محسوب می‌شود. فکر و رفتار خودکشی به دلیل تعامل عوامل مختلفی ایجاد می‌شود و در این راستا نظریه‌های بسیاری برای درک بهتر توسعه فکر و رفتار خودکشی ساخته شده‌اند. هدف پژوهش حاضر مقایسه‌ی تجربه‌ی گسست، شفقت به خود و حمایت اجتماعی ادراک شده در افرادِ با رفتار خودکشانه و افراد عادی بود. برای این منظور، طی یک پژوهش مقایسه‌ای ۳۰ نفر با عمل اقدام به خودکشی، با ۳۰ نفر از افراد عادی بدون افکار خودکشی از نظر سن، جنسیت و وضعیت تاهل، همتاسازی و پس از ارزیابی از نظر شفقت به خود، حمایت اجتماعی ادراک شده، تجربه‌ی گسست و رفتار خودکشانه، با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که بین دو گروه افرادِ با رفتار خودکشانه و افرادِ عادی به لحاظ مولفه‌های شفقت به خود، حمایت اجتماعی ادراک شده و متغیر تجربه‌ی گسست، تفاوت معناداری وجود دارد. بدین ترتیب می‌توان عنوان داشت که تجربه‌ی گسست بالاتر، شفقت به خود و حمایت اجتماعی ادراک شده پایین‌تر می‌تواند در رفتار خودکشانه نقش داشته باشد. تفاصيل المقالة