پژوهش حاضر با هدف بررسی و تبیین خشونت، مجازات و محدودیت­های زنان در جامعه­ی ایران عصر صفویه و با تکیه بر منابع سفرنامه­ای به انجام رسیده است. روش تحقیق در این پژوهش، تاریخی- تحلیلی و جمع‌آوری اطلاعات به روش کتابخانه‌ای انجام شده است. ابزار اصلی پژوهش، استناد به سفرنامه­های آن دوره می­باشد. در نهایت بر پایه‌ی یافته‌های حاصل از  منابع استنتاج، تبیین و تحلیل به­‌عمل آمده است. این پژوهش وضعیت زنان را در قالب دو گروه زنان درباری و زنان عادی مورد واکاوی قرار داده است. یافته­های این پژوهش بیانگر آن است که: زنان قربانیان اصلی نظام سنتی و پدرسالار جامعه­ی ایران عصر صفوی بوده­اند. در آن دوره تفاوتی میان زنان طبقات بالا (درباری) و زنان عادی جامعه، به­جهت در امان ماندن از خشونت مردان و یا داشتن آزادی عمل، وجود نداشت. مجازات­های اعمال شده علیه زنان به شدیدترین نحو اعمال شده و وابستگی طبقاتی در شدت این مجازات تأثیر چندانی نداشت.اصولا زنان عناصری درجه دوم در جامعه­ی ایران عصر صفویه تلقی می­شدند و فاقد هرگونه استقلال و امنیت (در برابر مردان) بودند. منابع قدرت به­طور کامل در اختیار مردان بود و این امر سبب اعمال هرگونه خشونت، مجازات­های خشن و محدودیت علیه زنان می­شد. تفاصيل المقالة