زمانی که مالکان یک شرکت سهامی بر واگذاری سهام شرکت در بورس توافق می کنند، آنها تصمیم به اصلاح، تغییر و به احتمال زیاد پراکنده تر کردن ساختار مالکیت بنگاه خود گرفته اند و حضور یک سهامدار بزرگ به عمل واگذاری کمک می کند. در این پژوهش تأثیر حضور سهامدار بزرگ بر گرایش بنگاه به واگذاری بلوکی سهام، بر اساس رویکردی نوین مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور ابتدا نمره گرایش به واگذاری نمونه ای متشکل از 102 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی 10 ساله (1382-1391) محاسبه می شودو با استخراج نمونه به دست آمده تأثیر حضور سهامدار بزرگ و میزان گرایش به واگذاری برآورد می شود. نمره گرایش حاصل شده در واقع تمایل شرکتها به انجام واگذاری و احتمال تحقق آن را در آینده محاسبه می کند. نتایج حاصله گویای عدم معناداری تاثیر بزرگترین سهامدار بر تصمیمات واگذاری است و در مقابل حضور دومین سهامدار بزرگ بر گرایش بنگاه به واگذاری تأثیر مثبت و معناداری دارد تفاصيل المقالة