زمینه وهدف: با توجه به محدودیت گزارشات علمی موجود در زمینه نقش تمرینات ورزشی همراه با مصرف مکمل کلرلا بر عوارض دیابت و آنتی اکسیدان های کلیه در بین جامعه دیابتی و هم چنین عدم بررسی جامع آن بر روی مدل حیوانی، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی به همراه مکمل کلرلا بر شاخص های آنتی اکسیدانی کلیه موش های دیابتی بود. روش کار: 50 راس موش ویستار نر بالغ در پنج گروه شامل کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین، مکمل(کلرلا) و توام گروه بندی شدند. القای دیابت با تزریق استرپتوزوسین انجام شد. در طول مداخله، عصاره کلرلا به مدت هشت هفته قبل از غذای نوبت صبح مصرف شد. تمرین شامل پنج روز در هفته به صورت دویدن روی نوارگردان بود.برای تهیه مکمل کلرلا نیز عصاره کلرلا به اندازه 5% وزن بدن روزانه 20 الی 30 دقیقه قبل از غذا در نوبت صبح پودر خشک کلرلا به صورت محلول در آب گرم تا پایان8 هفته به صورت گاواژ تجویز و پس از هفته هشتم نمونه خونی گرفته شد. برای اندازه گیری آنزیم های آانتی اکسیدانی از خون تام و مالون دی آلدهید از سرم استفاده گردید. یافته ها: بعد از دوره مداخله فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز((SOD وکاتالاز(CAT در گروه‌های دیابتی، به طور معنی‌داری بیشتر از موش‌های غیردیابتی(کنترل سالم) و در عین حال، وزن بدن کمتر بود ولی هر سه مداخله سبب جلوگیری از افزایش فعالیت این آنزیم ها و جلوگیری از کاهش وزن ناشی از دیابت شدند. هم چنین با این که در مورد فعالیت SOD، تفاوتی بین مقدار تاثیر تمرین، مکمل و اثر توام وجود نداشت، ولی اثرگذاری گروه توام در جلوگیری از افزایش فعالیت CAT و جلوگیری از کاهش وزن، بهتر از هر دو مداخله تمرین و مکمل بود. مقدار مالون دی آلدهید(MDA) پلاسمای گروه های توام و کلرلا، تفاوت معنی‌داری با موش‌های کنترل سالم و کنترل دیابتی داشت. گلوکز خون در هر دو گروه توام و تمرین کمتر از گروه کلرلا بود. نتیجه‌گیری:افزایش فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانی می تواند به علت ساز وکارهای فیزیولوژیکی برای رفع شرایط استرس اکسایشی در کلیه و از طرفی افزایش پراکسیداسیون لیپیدی و نتیجه آثار سوء شرایط دیابتیک در کلیه باشد. به نظر می رسد مصرف کلرلا برای سلامت بافت کلیه دارای تاثیر مفیدی نبوده، که البته اثبات و مکانیسم مربوطه نیاز به پژوهش های بیشتر دارد. تفاصيل المقالة

ریزموج ها از جمله امواج حاصل از میدان های الکترومغناطیسی تلفن همراه می توانند با نفوذ به بافت ها سبب تغییر در توزیع الکترون های غشاء سلولی و اختلال در واکنش های متابولیکی شوند. در این مطالعه با توجه به افزایش روزافزوان کاربرد گوشی های همراه، اثرات میدان های الکترومغناطیسی 900 مگاهرتز تلفن ها بر وزن و قندخون همسترهای بالغ بررسی شد. 72 همستر ماده به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. گروه 1 به عنوان شاهد (بدون تأثیر میدان) در نظر گرفته شد. گروه 2 به مدت 10 روز (کوتاه مدت) و هر روز یک ساعت و گروه 3 به مدت 50 روز (بلند مدت) و هر روز یک ساعت در معرض میدان حاصل از گوشی قرار گرفتند. در پایان، حیوانات وزن کشی شده، از هر گروه آزمایشی 8 حیوان انتخاب و نمونه خون از نظر غلظت قندخون بررسی شد. غلظت گلوکز در گروه طولانی مدت (178 میلی گرم بر دسی لیتر) به طور معنی داری بیشتر از گروه کوتاه مدت (6/111 میلی گرم بر دسی لیتر) و گروه شاهد (107میلی گرم بر دسی لیتر) بود (01/0p<). گروه طولانی مدت، نسبت به گروه شاهد و کوتاه مدت افزایش وزن معنی داری داشت (115 در مقایسه با 6/100 و 101 گرم) (01/0p<). در این مطالعه مواجهه با امواج میدان الکترومغناطیسی گوشی همراه به مدت طولانی (دوره 50 روزه) باعث افزایشی معنی دار وزن زنده و قندخون همسترها شد. بنابراین میدان های گوشی همراه می تواند در طولانی مدت باعث افزایش سطح قندخون و وزن زنده در موش سانان گردد. تفاصيل المقالة

عارضه دیابت اغلب عملکردهای فیزیولوژیکی شامل خون‌سازی و سیستم ایمنی بدن را درگیر می کند. در این پژوهش ده قلاده سگ ژرمن شیپرد نر و هم سن انتخاب شده، 5 قلاده به عنوان گروه شاهد و 5 قلاده به عنوان گروه آزمایشی (قبل و بعد از القاء دیابت) تفکیک شد. آزمایش با رعایت اصول حقوق حیوانات انجام گرفت و قبل از شروع آزمایش از سلامت حیوانات و غیردیابتی بودن آنها (با استفاده از تست تحمل گلوکز) اطمینان حاصل شد. آلوکسان مونوهیدرات در غلظت 100 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت درون وریدی تزریق شد. نمونه خون کامل قبل و بعد از القاء دیابت و قبل از اتلاف حیوان اخذ شده و از نظر تعداد لکوسیت ها (نوتروفیل، لمفوسیت، مونوسیت، ائوزینوفیل و بازوفیل) شمارش شد. طبق یافته ها، تعداد ائوزینوفیل ها و بازوفیل ها در بین گروه ها اختلاف معنی داری نداشت. اما تعداد نوتروفیل، لمفوسیت و مونوسیت تفاوت معنی داری بعد از القاء دیابت داشت به طوری که تعداد نوتروفیل ها در سگ های دیابتی 3/82% ( در مقایسه با 38/72% در گروه شاهد و 53/69% در زمان قبل از القای دیابت) بود. لمفوسیت ها و مونوسیت ها در گروه دیابتی کمتر از گروه شاهد و زمان پیش-دیابت بود (لمفوسیت: 79/22، 24/26 و 59/14% و مونوسیت: 05/2، 58/2 و 81/1% به ترتیب برای گروه های شاهد، پیش- و پس-دیابتی). به نظر می رسد عامل کاهش تعداد لمفوسیت ها، اختلال در تکثیر و فعالیت آنها در گروه دیابتی بوده باشد. نتیجه می گیریم که القاء دیابت در سگ های ژرمن شیپرد می تواند سبب کاهش تعداد مونوسیت ها و لنفوسیت ها و افزایش تعداد نوتروفیل ها شود. احتمالاً اختلال در متابولیسم گلوکز و گلوتامین و نیاز بالای نوتروفیل ها به این منابع موجب تغییر و افزایش تعداد نوتروفیل ها در شرایط دیابتی شده باشد. به نظر می رسد مطالعات بیشتر در رابطه با دلایل احتمالی تغییر تعداد لکوسیت ها در سگ های دیابتی ضروری باشد. تفاصيل المقالة

هدف از مطالعه حاضر، بررسی شاخص‌‌های نشانگر فعالیت خون سازی جنین مرغ در معرض میدان‌های الکترومغناطیس دارای فرکانس پایین بود. تخم‌مرغ‌های بارور به تعداد 450 عدد، متعاقب کندلینگ در قالب پنج گروه (هر گروه شامل سه تکرار و هر تکرار شامل 30 عدد تخم‌مرغ) تقسیم‌بندی شدند، گروه یک یا گروه شاهد، که تحت شرایط معمول انکوباسیون و بدون نفوذ میدان جوجه‌کشی شدند، گروه دو، یا تخم‌مرغ هایی که در هفته اول جوجه کشی (روزهای 0 تا 7، دو ساعت در روز) در معرض میدان الکترومغناطیس بودند، گروه سه یا تخم‌مرغ هایی که در هفته دوم جوجه‌کشی (روزهای 8 تا 14، دو ساعت در روز) در معرض میدان الکترومغناطیس بودند، گروه چهار یا تخم‌مرغ هایی که در هفته سوم جوجه کشی (روزهای 15 تا 21، دو ساعت در روز) در معرض میدان الکترومغناطیس بودند و گروه پنجم یا تخم‌مرغ هایی که در طول دوره جوجه کشی (روزهای 0 تا 21، دو ساعت در روز) در معرض میدان الکترومغناطیس بودند. در زمان قرارگیری در معرض میدان، تخم‌مرغ‌های بارور به بخش تحتانی دارای مولد الکترومغناطیس منتقل شده و بعد از دوره زمانی دوساعته به ستر بازگردانده می شدند. در پایان دوره بیست و یک روزه جوجه‌کشی از جوجه‌های تفریخ شده به سرعت نمونه خون کامل گرفته شد و متعاقباً شمارش سلول‌های خونی انجام گرفت. قرارگیری در معرض میدان الکترومغناطیس با فرکانس کوتاه در مقاطع مختلف انکوباسیون (هفته‌های اول، دوم، سوم و در کل دوره) بر روی شاخص‌های تعداد اریتروسیت‌ها، هموگلوبین، نرخ هماتوکریت و فراسنجه‌های وابسته تاثیر معنی‌داری نداشت. در شمارش افتراقی لکوسیت‌ها نیز به استثنای کاهش جزئی در تعداد ائوزینوفیل‌ها در گروه سوم، تغییری در سایر گروه‌ها در مقایسه با گروه شاهد مشاهده نشد. در نتیجه، قرارگیری در معرض میدان الکترومغناطس با فرکانس کوتاه (50 هرتز) و شدت 5/0 تسلا در دوره جنینی تاثیر قابل ملاحظه‌ای بر شاخص‌های هماتولوژیکی شامل تعداد اریتروسیت‌ها، نرخ هماتوکریت، هموگلوبین، تعداد کل لکوسیت‌ها و شمارش افتراقی آن (لمفوسیت‌ها، ائوزینوفیل‌ها، مونوسیت‌ها و هتروفیل‌ها) در جوجه‌های تفریخ شده نداشت. تفاصيل المقالة