هدف این آزمایش بررسی تاثیر پرایمینگ با نمک‌های مختلف بر بهبود ظهور گیاهچه و بهبود جذب عناصر توسط گیاهچه پنبه رقم خرداد در شرایط شور و غیر شور در بستر خاک است. به این منظوررقم خرداد بعد از پرایم شدن با محلول‌های سولفات روی 5/1 درصد، نیترات پتاسیم 2 درصد، پتاسیم دی هیدروژن فسفات 5/0درصد، کلرید پتاسیم 5/1درصد، کلرید کلسیم 5/0درصد و سولفات منگنز 1/0درصد در گلدان در محیط خاک با آب غیر شور و شوری 7 در سه تکرار بر مبنای طرح کاملا تصادفی بصورت فاکتوریل با دو فاکتور شوری و روش پرایمینگ کشت شدند. نتایج آزمون سبزشدن گیاهچه در شرایط خاک غیر شور نشان داد که کلرید کلسیم 5/0 درصد بیشترین سرعت سبزشدن را در شرایط غیر شور داشت و زمان تا 50 درصد سبز شدن 3 روز کمتر بود و میزان جذب کلسیم 37 درصد بیشتر از شاهد (بذور پرایم نشده) بود. میزان جذب روی در بذور پرایم شده با سولفات روی 7 برابر بذور پرایم نشده بود. در شرایط شور (dS/m 7) بیشترین سرعت سبز شدن در تیمار سولفات منگنز و سولفات روی مشاهده شد و کمترین سرعت سبزشدن در تیمار پتاسیم دی هیدروژن فسفات بود. میزان پتاسیم گیاهچه تولیدی از هیدروپرایم 5/0 درصد کمتر از گیاهچه پرایم شده با نیترات پتاسیم و پرایم نشده بود و این تفاوت در شرایط شور بیشتر از شرایط غیر شور بود. با توجه به نتایج این پژوهش در شرایط شور تیمار سولفات منگنز و نیترات پتاسیم و برای شرایط غیر شور تیمار کلرید کلسیم و سولفات روی توصیه می‌شود. تفاصيل المقالة

پرایمینگ بذر، تکنیکی است که به واسطه آن بذور پیش از قرارگرفتن در بستر خود و مواجهه با شرایط اکولوژیکی محیط، به لحاظ فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی آمادگی جوانه‌زنی را به دست می‌آورند و در واقع یک نوع تیمار قبل از کاشت بذر محسوب می‌شود. هدف این تحقیق مقایسه چند روش پرایمینگ بر جوانه‌زنی و رشد گیاهچه کلزا تحت تنش شوری در مقایسه با تیمار بذور با نانوسید می‌باشد. برای این منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل بر مبنای طرح کاملا تصادفی در 4 سطح شوری (6، 12، 18 و 24 دسی زیمنس بر متر NaCl) و یک سطح کنترل (آب مقطر) استفاده شد و رفتار جوانه‌زنی بذور کلزا رقم RGS تیمار شده با نانوسیدها با غلظت‌های ppm 0، 20 و 40 و آسکوربات پرایمینگ با غلظت ppm 100، 200 و 400 و هیدرو پرایمینگ با آب مقطر با سه تکرار بررسی شد. تیمار بذور با نانوسید موجب بهبود رشد گیاهچه و استقرار بهتر بذور شد. اگر چه درصد و سرعت جوانه‌زنی بذور کاهش یافت. تیمارهای پرایمینگ بر درصد و سرعت جوانه‌زنی اثر مثبت داشته، ولی بر رشد گیاهچه تاثیری نداشت. تحت تنش شوری تیمار بذری که موجب افزایش رشد گیاهچه گردد از اهمیت بیشتری برخوردار است. با توجه به نتایج بهترین تیمار بذری در محیط شور و غیر شور تیمار ppm20 نانوسید می‌باشد، در واقع نانوسید در این غلظت موجب بهبود استقرار کلزا در اراضی شور می‌شود. تفاصيل المقالة

هدف این آزمایش بررسی تاثیر پرایمینگ با نمک‌های مختلف بر بهبود ظهور گیاهچه و بهبود جذب عناصر توسط گیاهچه پنبه رقم خرداد در شرایط شور و غیر شور در بستر خاک است. به این منظوررقم خرداد بعد از پرایم شدن با محلول‌های سولفات روی 5/1 درصد، نیترات پتاسیم 2 درصد، پتاسیم دی هیدروژن فسفات 5/0درصد، کلرید پتاسیم 5/1درصد، کلرید کلسیم 5/0درصد و سولفات منگنز 1/0درصد در گلدان در محیط خاک با آب غیر شور و شوری 7 در سه تکرار بر مبنای طرح کاملا تصادفی بصورت فاکتوریل با دو فاکتور شوری و روش پرایمینگ کشت شدند. نتایج آزمون سبزشدن گیاهچه در شرایط خاک غیر شور نشان داد که کلرید کلسیم 5/0 درصد بیشترین سرعت سبزشدن را در شرایط غیر شور داشت و زمان تا 50 درصد سبز شدن 3 روز کمتر بود و میزان جذب کلسیم 37 درصد بیشتر از شاهد (بذور پرایم نشده) بود. میزان جذب روی در بذور پرایم شده با سولفات روی 7 برابر بذور پرایم نشده بود. در شرایط شور (dS/m 7) بیشترین سرعت سبز شدن در تیمار سولفات منگنز و سولفات روی مشاهده شد و کمترین سرعت سبزشدن در تیمار پتاسیم دی هیدروژن فسفات بود. میزان پتاسیم گیاهچه تولیدی از هیدروپرایم 5/0 درصد کمتر از گیاهچه پرایم شده با نیترات پتاسیم و پرایم نشده بود و این تفاوت در شرایط شور بیشتر از شرایط غیر شور بود. با توجه به نتایج این پژوهش در شرایط شور تیمار سولفات منگنز و نیترات پتاسیم و برای شرایط غیر شور تیمار کلرید کلسیم و سولفات روی توصیه می‌شود. تفاصيل المقالة

فراهمی مواد آلی در شرایط کم‌آبیاری می‌تواند راه حلی عملی برای تعدیل اثرات منفی ناشی از تنش خشکی باشد. به منظور بررسی اثر دو عامل کم‌آبیاری و کاربرد کودهای آلی و شیمیایی بر عملکرد و برخی صفات فیزیولوژیکی کینوا آزمایشی در سال 1398 به صورت کرت‌های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو مکان (مشهد و نیشابور) و در سه تکرار انجام شد. سطوح مختلف کم‌آبیاری در کرت اصلی و تیمارهای کودی در کرت‌های فرعی قرار گرفت. سطوح کم‌آبیاری شامل I0: آبیاری کامل، I1 :کم‌آبیاری مرحله سبز شدن، I2: کم‌آبیاری مرحله طویل شدن ساقه، I3: کم‌آبیاری مرحله گلدهی، I4: کم‌آبیاری مرحله دانه بستن بود و تیمارهای کودی شامل شاهد (عدم مصرف کود)، کود شیمیایی بر اساس توصیه کودی، 10تن کود دامی و 20تن کود دامی در هکتار بودند. بیشترین وزن هزار دانه در تیمار 20 تن کود دامی و تیمار I2 در نیشابور به دست آمد. کمترین وزن هزار دانه در تیمار 10 و 20 تن کود دامی و کم‌آبیاری I1 در نیشابور حاصل شد. کمترین عملکرد دانه در تیمار I1 در نیشابور و بیشترین عملکرد دانه در تیمار I0 با کاربرد 20 تن کود دامی در مشهد مشاهده شد. اعمال تیمارهای کودی سرعت رشد محصول را در هر دو مکان آزمایش افزایش داد، اما تأثیر کودهای دامی بر افزایش سرعت رشد محصول بیش از تأثیر کود شیمیایی بود. در مجموع تیمار I2 همراه با مصرف 10 تن کود دامی در هکتار در هر دو مکان، عملکرد دانه و تولید ماده خشک بالایی داشت. تفاصيل المقالة