گونه‌های گیاهی مهاجم که به عنوان علف هرز شناخته می شوند گیاهان مقاوم به شرایط نامساعد محیطی هستند که از این ویژگی می‌توان در جهت دستکاری‌های ژنتیکی و تراریختی جهت مقاوم کردن گیاهان زراعی استفاده نمود. این تحقیق با هدف شناسائی ژن درگیر در تحمل گیاهان به تنش‌های غیرزنده و محیطی با نام DREB2 در علف هرز بروموس ژاپنی اجرا گردید. بدین منظور ابتدا تنش شوری به گیاه بروموس ژاپنی با بکارگیری نمک کلرید سدیم اعمال گردید و پس از آن با توالی‌یابی و شناسائی ژن موثر در عمل مقاومت به تنش در این گیاه، توالی بدست آمده مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل و مقایسه توالی بدست آمده با توالی این ژن در گیاهان دیگر با نرم افزارهای مختلف ار قبیل BLAST، ExPasy، ELM، ClustalW و MegAlign صورت گرفت. نتایج موید این مطلب بود که قطعه تکثیر شده، مربوط به بخشی از ژن سنتز کننده فاکتور رونویسی متصل شونده به عناصر پاسخ دهنده تحت تنش شوری در این گیاه می‌باشد. مقایسه توالی ژن DREB2 گیاه بروموس ژاپنی با سایر توالی‌های این ژن در گونه‌های گیاهی دیگر، ثابت کرد که Bromus japonicus و Aegilops tauschii با 9/89 درصد بیشترین شباهت (کمترین فاصله ژنتیکی) را دارد. تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیکی توالی اسیدآمینه حاصل از ترجمه توالی نوکلئوتیدی ژن DREB2 در این گیاه از طریق نرم‌افزار CDDsearch نشان داد که در این توالی، ناحیه DomainAP2 وجود دارد. این توالی با شماره دسترسی KP406596 در بانک جهانی ژن (NCI) به ثبت رسید. تفاصيل المقالة

به منظور بررسی اثرات تراکم کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ارقام ذرت دانه ای آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در سال زراعی 87-1386 در شهرستان فیروز آباد استان فارس اجرا گردید. ارقام ذرت در 4 سطح شامل: رقم دیررس 704 (V1)، رقم میان رس 604 (V2)، رقم زود رس 370 (V3) و رقم میان رس 647 (V4) به عنوان فاکتور اصلی و تراکم بوته در 4 سطح شامل: 6.5 بوته در متر مربع (D1)، 7.5 بوته در متر مربع (D2)، 8.5 بوته در متر مربع (D3) و 9.5 بوته در متر مربع (D4) به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج بدست آمده در این آزمایش نشان داد در بین هیبرید های مورد مطالعه بیشترین مقدار عملکرد دانه، تعداد دانه در ردیف بلال، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک، در هیبرید دیررس 704 بدست آمد و بیشترین مقدار تعداد دانه در بلال و شاخص برداشت بترتیب در هیبریدهای میان رس 647 و زود رس 370 مشاهده گردید. واکنش هیبرید های مورد مطالعه به افزایش تراکم در صفات مختلف متفاوت بود، به گونه ای که بیشترین مقدار عملکرد دانه در هیبرید 704 با تراکم 7.5 در هیبرید 604 و 647 با تراکم 8.5، در هیبرید 370 با تراکم 9.5 بوته در متر مربع بدست آمد. در تمام هیبرید ها با افزایش تراکم از 6.5 به 9.5 بوته در متر مربع از میزان تعداد دانه در ردیف بلال و تعداد دانه در بلال کاسته شد. تفاصيل المقالة

خشکی از مهمترین عوامل کاهش عملکرد گیاهان می باشد و شناخت راههای مقابله با تنش خشکی اهمیت زیادی دارد. این آزمایش به منظور مطالعه تأثیر محلول پاشی محرک رشد آلی روی برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد و درصد روغن رقم گلدشت گلرنگ تحت سطوح مختلف تنش خشکی به صورت کرت‌های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در مزرعه تحقیقاتی شماره 1 دانشگاه زابل واقع در بخش جزینک (سد سیستان) زابل با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی تنش خشکی در 3 سطح شامل: آبیاری کامل، آبیاری تا مرحله گلدهی ساقه اصلی و آبیاری تا مرحله گلدهی کامل و عامل فرعی تنظیم کننده رشد هامون گرین در چهار سطح شامل: شاهد، 8 و 10 و 12 لیتر در هکتار بود. ویژگی‌های اندازه‌گیری شده شامل: ارتفاع بوته، تعداد برگ، تعداد طبق در بوته، وزن هزاردانه، وزن گلبرگ، قطر ساقه، درصد پروتئین دانه، عملکرد دانه، درصد روغن دانه، میزان پرولین و فعالیت آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز بود. نتایج بر همکنش سطوح محرک رشد و تنش خشکی فقط بر صفات ارتفاع بوته ، قطر ساقه، درصد روغن، میزان پرولین و فعالیت آنزیم کاتالاز معنی دار گردید. بیشترین ارتفاع بوته(64 سانتی متر) و درصد روغن(7/32 درصد) از تیمار بدون تنش و محلول پاشی 12 لیتر محرک رشد، بیشترین مقدار پرولین از تیمار محلول پاشی 12 لیتر محرک رشد و مرحله گلدهی ساقه اصلی با میانگین 38/0 درصد و بیشترین عملکرد دانه 08/1127 (کیلوگرم در هکتار) از سطح محلول پاشی 12 لیتر محرک رشد به دست آمد. به‌طورکلی می توان گفت محلول‌پاشی محرک رشد باعث تعدیل اثرات منفی تنش خشکی در برخی صفات گیاه گلرنگ شد و به میزان 6/36 درصد باعث بهبود عملکرد دانه شده است. همچنین آبیاری تا مرحله گلدهی ساقه اصلی می تواند عملکرد دانه مشابه ابیاری کامل تولید نماید و تیمار مناسب به نظر می رسد. تفاصيل المقالة

برخی از روش‌های خاک‌ورزی بدون افزایش عملکرد باعث هدر رفت منابع و انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شوند. به منظور تعیین اثر روش‌های مختلف خاکورزی بر میزان انتشار اکسید نیتروز و آمونیاک در تناوب پنبه-گندم آزمایشی در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تیمار در 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی داراب به‌مدت پنج سال انجام گرفت. تیمارهای تحقیق شامل کشت مستقیم ، کم‌خاک‌ورزی و خاک‌ورزی مرسوم گندم و پنبه (شاهد) بود. در تیمارهای کشت مستقیم و کم خاکورزی پس از برداشت گندم 30 درصد وزنی از بقایای گندم در مزرعه پخش گردید. برآورد انتشار گاز N2O و NH3 از مزرعه پنبه در تناوب با گندم با استفاده از مدل DNDC9.5، در سال‌های چهارم و پنجم کاشت انجام شد. داده‌های سه سال ابتدایی پژوهش جهت اعتبارسنجی مدل استفاده شد. نتایج اعتبارسنجی مدل نشان داد که مدل در شبیه‌سازی محیط خاک و انتشار گازهای N2O و NH3 به خوبی عمل می‌کند. نتایج شبیه‌سازی نشان داد که میزان انتشار N2O در خاکورزی مرسوم با اختلاف معنی‌دار، بیشترین مقدار و در بی‌خاکورزی کمترین مقدار را داشت. میانگین سالیانه انتشار N2O در پنج سال برای تیمارهای خاکورزی مرسوم، خاکورزی حداقل و بی‌خاکورزی به‌ترتیب 40/4، 80/2 و 14/2 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در سال بود. اوج انتشار NH3 از خاک در هر سه تیمار در روز پنجم بعد از هر بار کوددهی اتفاق افتاد. براساس نتایج به‌دست آمده از این بررسی، استفاده از روش بی‌خاکورزی، مطلوب‌تر از سایر تیمارهای کشت پنبه در کشت دوگانه گندم- پنبه در شرایط مشابه با مطالعه حاضر می‌باشد. تفاصيل المقالة