This experiment was conducted to investigate the effect of paclobutrazol as an anti-gibberellin on some morpho-physiological characteristics of Petunia × grandiflora ‘Bravo Blue’, and determine the optimum concentration of paclobutrazol for drought resistance in this plant. The experiment was carried out as factorial based on completely randomized design with three replications in greenhouse. The studied factors were included paclobutrazol in four levels (0, 25, 50 and 75 mg a.i. l-1) and drought stress in three levels (irrigation when soil moisture reached 90 %, 75 % and 50 % of field capacity). Results showed that the application of paclobutrazol had increased the number of flowers, aerial part dry weight and number of lateral branches, and the application of this substance decreased the plant height, root dry weight and amount of carotenoids. While, paclobutrazol did not have significant effect on the electrolyte leakage, main branch number and leaf area of petunia. Also, the results showed that drought stress increased the number of flowers per plant, and reduced the content of chlorophyll, carotenoids, flower diameter, shoot and root dry weight and leaf area of petunia. Application of 75 mg a.i. l-1 paclobutrazol had the greatest effect on height controlling of petunia plant under drought stress. Carotenoids and chlorophyll content was increased by increasing the paclobutrazol concentration under 50% of field capacity. Generally, the results indicated that the application of paclobutrazol under severe drought stress could prevent chlorophyll and carotenoids decline, and had partially been effective in overcoming adverse effects of drought stress. تفاصيل المقالة

چمن به عنوان یکی از مهمترین گیاهان پوششی در طراحی فضای سبز دارای جایگاهی بارزی است. این تحقیق به منظور بررسی اثر کندکننده رشد پاکلوبوترازول بر برخی ویژگی‌های فیزیولوژیکی چمن برموداگراس تحت تنش خشکی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد. پاکلوبوترازول در مقادیر صفر، 25، 50 و 75 میلیگرمدرلیتر و تنش خشکی در 4 سطح (آبیاری بر اساس، 100، 80، 60 و 40 درصد ظرفیت مزرعه) تیمارهای این آزمایش را تشکیل دادند. براساس نتایج بیشترین مقدار پرولین مربوط به آبیاری(۴۰ درصد ظرفیت مزرعه) و تیمار۵۰ و ۷۵ میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول میباشد. چمنهایی که در شرایط تنش خشکی متوسط ۶۰ درصد ظرفیت مزرعه قرار داشتند و توسط غلظت ۵۰ میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول تیمار شدند بیشترین میزان قندهای محلول را دارا بودند. کاربرد غلظت ۷۵ میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول باعث افزایش میزان کلروفیل در چمن برموداگراس شد. چمن هایی که در شرایط نرمال ۱۰۰ درصد ظرفیت مزرعه آبیاری شدند و توسط غلظتهای مختلف ۲۵ و ۵۰ و ۷۵ میلیگرمبرلیتر پاکلوبوترازول تیمار شدند بیشترین محتوای نسبی آب را دارا بودند. بیشترین نشت یونی در تیمار تنش خشکی شدید ۴۰ درصد ظرفیت مزرعه و عدم کاربرد پاکلوبوترازول مشاهده گردید. در مجموع به منظور کاهش مصرف آب و یا بهبود وضعیت رشد چمن در شرایط کم آبی تیمار پاکلوبوترازول با غلظت ۵۰ میلیگرمبرلیتر توصیه میشود. تفاصيل المقالة

امروزه از چمن‌ها به طور وسیعی در فضای سبز استفاده می‌شود از این‌رو شناخت میزان تحمل آنها به تنش‌های مختلف محیطی از جمله شوری، از اهمیت زیادی برخوردار است. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل جنس‌های مختلف چمن (فستوکا (Festuca rubra)، چمن هلندی (Poa pratensis)، چمن آفریقایی (Cynodon dactylon) و لولیوم (Lolium perenne)) و آب آبیاری حاوی غلظت‌های مختلف کلرید سدیم (صفر، 0/5، 1، 1/5 و 2 درصد معادل با قابلیت هدایت الکتریکی صفر، 6.25، 12/5، 18/75، 25 دسی‌‌زیمنس بر متر) بود. نتایج نشان داد، کلیه شاخص‌های رشد گیاه شامل (وزن تر و خشک ساقه، ارتفاع ساقه، تعداد پنجه، طول و وزن ریشه) با افزایش شوری آب آبیاری کاهش یافته و در شوری 2 درصد، گیاهان کمترین رشد را داشتند. اثر سطوح شوری تا 0/5 درصد ناچیز و در بیشتر موارد اختلاف چندانی با گیاهان شاهد نداشت. ولی از شوری 1 درصد به بالا، کلیه شاخص‌ها به شدت تحت تنش شوری قرار گرفته و در مقایسه با غلظت صفر کاهش قابل توجهی داشتند. شاخص‌های رشد برای دو جنس هلندی و لولیوم در اکثر موارد معنی‌دار نبوده و تقریبا رشد یکسانی داشتند. مقایسه بین جنس‌های چمن در سطوح مختلف شوری از لحاظ شاخص‌های مورد بررسی در این آزمایش نشان داد که چمن آفریقایی نسبت به سه جنس دیگر در تمام سطوح مختلف شوری بیشترین مقدار شاخص‌های رشد را داشت. تفاصيل المقالة

امروزه استفاده از اسید سالیسیلیک به عنوان یکی از مواد تنظیم کننده رشد گیاهی به منظور افزایش مقاومت گیاهان در برابر تنش‌هایی همچون تنش خشکی رو به رشد است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف اسید سالیسیلیک و دفعات مصرف آن بر افزایش تحمل به کم آبی درختان انجیر دیم استهبان با مطالعه برخی ویژگی‌های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی و عملکرد اجرا گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار انجام گرفت. اسید سالیسیلیک در 4 سطح )‌صفر، 5/0، 1 و 5/1 میلی‌مولار( و تعداد دفعات محلول‌پاشی در سه سطح (یک، دو و سه بار به فواصل 3 هفته از یکدیگر)‌، فاکتورهای مورد بررسی در این پژوهش بودند. اولین محلول‌پاشی اسید سالیسیلیک سه هفته پس از بر دادن درختان بود. نتایج نشان داد که استفاده از اسید سالیسیلیک در سه غلظت اعمال شده باعث افزایش معنی‌دار محتوای کلروفیل a، کلروفیل b، کلروفیل کل، کاروتنوئید، آب نسبی برگ، پرولین و مقدار عملکرد گردید و میزان نشت یونی سلول را کاهش داد. استفاده از این ترکیب هیچ‌گونه تاثیر معنی‌دار بر رشد طولی شاخه و میانگین سطح برگ نداشت. همچنین اثر دفعات مصرف اسید سالیسیلیک بر میزان کلروفیل a، کلروفیل کل و نشت یونی معنی‌دار بود ولی هیچگونه تاثیر معنی‌دار بر سایر صفات مورد بررسی نداشت. بر اساس نتایج بدست آمده از این تحقیق اسید سالیسیلیک با بهبود برخی ویژگی‌های فیزیولوژیک حساس به شرایط کم آبی و تنش خشکی باعث افزایش تحمل درختان انجیر دیم به شرایط کم آبی گردید. تفاصيل المقالة