توزیع فضایی عادلانۀ امکانات و منابع بین مناطق مختلف شهری و دستیابی برابر شهروندان به آنها مترادف با عدالت اجتماعی است، زیرا عدم توزیع ناعادلانه منجر به ایجاد بحران­های اجتماعی و مشکلات پیچیدۀ فضایی و توزیع عادلانه نیز زمینه ساز توسعۀ متوازن مناطق شهری خواهد شد. بنابراین، پراکنش بهینۀ و اصولی خدمات و امکانات شهری، منطبق با عدالت اجتماعی، در فرآیند برنامه­ریزی شهری از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف اصلی این پژوهش بررسی و تحلیل پراکنش خدمات شهری با رویکرد عدالت فضایی در سطح مناطق 7 گانه شهر اهواز است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از نظر روش، ترکیبی از روش‌های توصیفی– تحلیلی است و در گردآوری داده‌ها از شیوه‌ی کتابخانه‌ای و اسنادی استفاده ‌شده است. جهت رسیدن به اهداف، 14 شاخص تعیین‌کننده خدمات عمومی انتخاب‌ شده‌اند. سپس با استفاده از نظرات کارشناسان اقدام به میزان اهمیت شاخص‌ها در محیط فازی شد. برای تحلیل و رتبه‌بندی مناطق شهری از منظر برخورداری از خدمات عمومی از مدل‌های تصمیم‌گیری چند معیار شامل تاپسیس فازی و ویکور و برای رسیدن به یک نتیجه‌ی واحد از تحلیل داده‌ها در مدل‌های مختلف، از تکنیک ادغام (میانگین وزن‌ها، روش بردا و کپ لند) استفاده ‌شده است. تجزیه‌وتحلیل شاخص‌ها بیانگر آن است که مناطق 3 و 4 تقریباً در همه مدل‌های مورد استفاده، برخوردارترین مناطق و مناطق 6 و 7 پایین ترین برخورداری را از خدمات شهری دارند. همچنین یافته­ها حاکی از آن است که شاخص­های مذهبی، ورزشی و آموزشی در سطح مناطق نسبت به دیگر شاخص­ها از تعادل بیشتری برخودار هستند. تفاصيل المقالة