مقاله حاضر بر گرفته از یک پژوهش بوده و هدف از انجام آن مطالعه نگرش جوانان به تاثیر عوامل اقتصادی اجتماعی و فرهنگی موثر در بالا رفتن سن ازدواج، مطالعه موردی جوانان ناحیه 2 و3 منطقه 4 تهران در سال 1391با تاکید بر نظریه کارکردگرایی و نظریه فنکسیونالیسم ساختاری می باشد. به همین منظور از بین جوانان مجرد 23 تا 40 ساله تعداد 375 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. روش پژوهش پیمایش و ابزار گرداوری اطلاعات پرسشنامه می باشد. اعتبار پرسشنامه ها از طریق اعتبار صوری سنجیده شده و با توجه به ضریب آلفای کرونباخ که ضریب آن 80% درصد را نشان می دهد پایایی قابل قبولی را می رساند. در تجزیه و تحلیل داده های خام از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل آزمون های همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس، رگرسیون چند متغیره استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد: بین درآمد خانوار و نگرش به سن ازدواج در مورد دختران و پسران هر دو جنس عدم رابطه معنی دار وجود دارد- همچنین بین متغیر تحصیلات و نگرش به سن ازدواج در مورد دختران رابطه معنی دار وجود دارد اما در مورد پسران رابطه معنی دار وجود ندارد، در مورد متغیر دینداری و نگرش به سن ازدواج هم در مورد دختران و هم در مورد پسران رابطه وجود دارد اما به صورت معکوس. در مورد اشتغال فرد و نگرش به سن ازدواج نیز در مورد هم دختران و هم پسران رابطه معنی دار وجود دارد. همچنین بین پایگاه اجتماعی خانواده و نگرش به سن ازدواج در مورد دختران رابطه وجود دارد. هر چه پایگاه اجتماعی خانواده دختران بالاتر باشد به همان میزان سن ازدواج آنها بالاتر می رود. اما در مورد پسران رابطه معنی داری بین پایگاه اجتماعی خانواده و نگرش آنها به سن ازدواج وجود ندارد. تفاصيل المقالة