علوم در دیدگاه فیلسوفان و عارفان به انواع مختلف تقسیم‌بندی می‌شود. یکی از این تقسیم‌ها، تقسیم علم به حصولی (آموخته) و حضوری (ناآموخته) است: علم حصولی، علمی است که با واسطة صورت‌هایی از معلوم خارجی به دست می‌آید و شامل آن دسته از یافته‌ها و دستاوردهای بشری است که تحقیقات و ادراکات حسی آن را تأیید کند و از طریق منابع بیرونی به دست می‌آید. اما علم حضوری، به‌عکس علم حصولی، علمی است بی‌واسطه و غیرمکتسب. طالبان هر یک از این دو علم به منظور رسیدن به مطلوب خود ناگزیرند که طریق یا طرق خاصی را در پیش گیرند.در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن نگاهی به پیشینه معرفت شهودی یا علم ناآموخته و تبیین تفاوت‌های علم حصولی و حضوری، با تکیه بر آموزه‌ها و تجربه‌های برخاسته از سیر و سلوک عارفان، به‌ویژه آموزه‌های مثنوی معنوی، به این پرسش‌ها پاسخ داده شود که منابع، جلوه‌ها و خاستگاه‌های علم لدنی و ناآموخته چیست و چگونه می‌توان به آن نایل شد؟ تفاصيل المقالة