بحران‌های‌طبیعی پتانسیل این امر را دارندکه درنبود سیستم‌های تقلیل مخاطرات به سوانحی‌هولناک بدل شوند. به ‌همین علت‌ امروزه ‌تاب‌آوری، به منزله‌ی ‌یکی ‌از سنجه‌های‌ مؤثر در فرآیند مدیریت بحران‌ها، رویکردی اجتماع محور برای ارتقای آمادگی اجتماعات شهری در برابر ناپایداری ناشی از بحران‌ها است. هدف اصلی این پژوهش‌ سنجش معیارها و شاخص‌های سازنده تاب ‌آوری شهروندان( نهادی و کالبدی-محیطی) و تعیین سهم و ظرفیت‌ آنها بر عوامل تاثیرگذار بر تقویت تاب ‌آوری می‌باشد. روش ‌تحقیق توصیفی و تحلیلی‌ از نوع رابطه‌ای با هدف کاربردی می‌باشد. داده‌های مورد نیاز برای تحلیل بااستفاده‌از پرسشنامه گردآوری که روایی آن بصورت صوری و پایایی آن‌باآلفای کرونباخ 887/0 به تاییدرسیده‌است. جامعه آماری موردمطالعه شهروندان شهرکرمان بوده‌است. در آخر شرایط تاب‌آوری با توجه به شاخص‌های در نظرگرفته شده، بابهره‌گیری‌از نرم‌افزار (spss) و آزمون‌‌ آماری تی تک نمونه‌ای(One Sample T- test)، آزمون‌ همبستگی و تکنیک پیرسون‌ و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه ‌و تحلیل قرار گرفته‌اند. همچنین برای ‌وزن‌ دهی به معیارها و زیر معیارها از تکنیک آنتروپی ‌شانون و به منظور بررسی وضعیت چهار منطقه شهری دررتبه بندی تاب‌آوری از تکنیک و مدل‌های( WP,SAR) استفاده‌شده است. نتیجه ‌مطالعه حاضر نشان‌ می-دهد، که بین تاب‌آوری شهروندان و مولفه‌های نهادی و کالبدی-محیطی، در برابر بحران‌های طبیعی به ویژه زلزله رابطه ‌معناداری وجوددارد. و در نهایت براساس تکنیک‌های رتبه بندی ذکر شده، به ترتیب مناطق،منطقه1، منطقه 3، منطقه2، منطقه 4از لحاظ تاب‌آوری رتبه‌بندی شده‌اند. تفاصيل المقالة