ویروس آکابان در خانواده Peribunyaviridae، راسته Bunyavirales قرار دارد. این ویروس توسط پشه جنس کولیکوئیدس به دام‌های نشخوارکننده منتقل شده و با عبور از سد جفت قادر به ایجاد نواقص مادرزادی در جنین است. ضایعات ایجاد شده بسته به سن جنین از سقط و مومیایی شدن تا بروز هیدراننسفالی و آرتروگریپوزیس می‌تواند متغیر باشد. در یکی از دامداری‌های شیری صنعتی اطراف تهران در سال 1395 تعداد 33 راس گوساله نژاد هلشتاین با نشانه‌های عصبی و آرتروگریپوزیس (18 راس مبتلا به نشانه‌های عصبی و 15 راس مبتلا به آرتروگریپوزیس) متولد شدند. در همه مبتلایان کوری، افسردگی، کودنی، عدم درک از محیط پیرامون، ناتوانی در مکیدن سرپستانک، عدم یادگیری و آرتروگریپوزیس نشانه بالینی متداول بود. کم خونی، لکوسیتوز و نوتروفیلی سه یافته مشخص خونشناسی در گوساله‌های مبتلا به هیدراننسفالی بود. در کالبدگشایی جمجمه گوساله‌های مبتلا عدم تشکیل نیمکره‌های مغز و جایگزین شدن آن‌ها توسط کیسه‌های مملو از مایع مغزی-نخاعی دیده می‌شد. ساقه مغز و مخچه به صورت طبیعی در همه مبتلایان شکل گرفته بود. بررسی باقیمانده بافت مغز به روش RT-PCR نشان داد که ضایعات ایجاد شده نتیجه آلودگی گوساله‌ها با ویروس آکابان در دوران جنینی است. یافته‌های حاضر توصیف بالینی و کالبدگشایی بیماری آکابان در گوساله‌های شیرخوار در ایران است که نقش ویروس آکابان در ایجاد آن به اثبات رسید. تفاصيل المقالة

بیماری طاعون نشخوار کنندگان کوچک یک بیماری ویروسی بسیار واگیردار، کشنده و وخیم در نشخوار کننده کوچک می باشد. عامل بیماری، ویروس طاعون نشخوار کننده کوچک بوده(Peste des petits ruminants virus ) که در جنس موربیلی ویروس قرار دارد. مطالعه حاضر جهت تعیین هویت ژنتیکی ویروس طاعون نشخوار کننده کوچک(PPRV) در حال گردش در استان خراسان رضوی انجام شد. اخیرا گزارشات متعددی از حضور بیماری در خراسان رضوی موجود است. در مطالعه پیش رو تعداد 100 نمونه (خون، طحال و غدد لمفاوی) از دام های دارای علائم بالینی و تلف شده تهیه گردید. کلیه نمونه ها از نظر حضور ژن های نوکلئوکپسید (N) و فیوژن (F)و با روش RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفته و همه ی نمونه های مورد آزمون مثبت گزارش شدند. تعداد هفت نمونه از موارد مثبت به طور تصادفی انتخاب شده و جهت تعیین توالی ژن های N و F ارسال گردید. به طور کلی براساس آنالیز فیلوژنتیکی توالی ژن های N و F، ویروس طاعون نشخوار کننده کوچک به چهار دودمان تقسیم می شود. پس از تعیین هویت و آنالیز سکانس ژن های F و N و مقایسه آن با سایر سویه های موجود در بانک ژنی، برای هر ژن به طور مجزا درخت فیلو ژنتیکی رسم گردید. با اینکه هر یک از درخت های رسم شده برای ژن N و یا F دارای دو خوشه مجزا و زیر خوشه های متفاوت بودند اما کلیه سویه های مورد آزمون در دودمان چهار قرار گرفتند. تفاصيل المقالة

پیتی‌ریازیس یا شوره به حضور بیش از حد پوسته‌های سبوس مانند روی پوست گفته می‌شود. بنا به اطلاعات موجود و بررسی‌های به عمل آمده، این عارضه در مراکز نگه‌داری و پرورش اسب در استان‌های تهران، البرز و گلستان با فراوانی‌های متفاوت وجود دارد. هدف از این مطالعه شناسایی علل رخداد پیتی‌ریازیس و عوامل احتمالی مؤثر بر آن در اسبان استان‌های مذکور است. مطالعه حاضر در جمعیت اسبان مجتمع‌های اسبداری استان‌های تهران، البرز و گلستان انجام شد و بر اساس سابقه و یافته‌های بالینی اسب‌های مبتلا به پیتی‌ریازیس شناسایی و پس از آن برای تشخیص علت عارضه، نمونه‌های لازم اخذ و به آزمایشگاه مربوطه ارسال گردید. در این تحقیق 74 اسب مبتلا به پیتی‌ریازیس شناسایی شد که آلودگی به جرب (۷6/۵۶ درصد)، ازدیاد حساسیت ناشی از نیش حشره (۳۲/۲۴ درصد) و آلودگی قارچی (۹2/۱۸ درصد) به عنوان مهم‌ترین علل پیتی‌ریازیس تعیین گردید. در میان فاکتورهای احتمالی موثر بر پیتی ریازیس ارتباط معنی‌داری بین نژاد، جنس، سن، روش‌های کنترل حشرات و تراکم با این عارضه وجود نداشت، اما بین رخداد پیتی‌ریازیس با فصل، شرایط بهداشتی، نوع جراحت همراه و بستر حیوان از نظر آماری ارتباط معنی‌داری به دست آمد (۰۵/۰p<). بر اساس این مطالعه آلودگی به جرب متداول‌ترین علت این عارضه در اسب‌های سه استان تهران، البرز، گلستان می‌باشد. پیتی‌ریازیس اغلب در فصل تابستان در اسب‌ها رخ می‌دهد و بیشترین جراحت همراه با این عارضه ریزش مو در ناحیه مبتلا است. تفاصيل المقالة