هدف: تمرینات ورزشی ممکن است بر عوامل تنظیم کننده اشتها تاثیر گذارند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر ترتیب اعمال شدت تمرینات مقاومتی بر تغییرات هورمون های گرلین و ابستاتین در زنان چاق بود. روش: به همین منظور تعداد 30 آزمودنی زن چاق به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند و به طور تصادفی در سه گروه تمرینات مقاومتی هرمی (شدت کم به زیادn=10)، آکسفوردی (شدت زیاد به کم n=10) و کنترل (n=10) قرار داده شدند. تمرینات مقاومتی به مدت هشت هفته به صورت سه جلسه در هفته و به صورت یک روز در میان انجام شد. قبل از شروع برنامه تمرینات و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینات نمونه گیری خون انجام شد و میزان غلظت هورمونهای گرلین و ابستاتین در پلاسما اندازه گیری شدند. همچنین تغییرات درصد چربی بدن نیز توسط تخمین چربی زیر پوستی سنجش شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دوگروه تمرینات مقاومتی هرمی و آکسفوردی در هیچکدام از متغیرهای گرلین و ابستاتین در تعامل اثر تمرین و گذشت زمان تفاوت معنی داری وجود نداشت (0.05˃ p). نتیجه گیری: در نهایت می توان گفت که ترتیب شدت تمرینات مقاومتی در قالب دو برنامه تمرینی مقاومتی هرمی و هرمی معکوس (آکسفوردی) بر هورمونهای تنظیم کننده اشتها موثر نیست. این مساله در طراحی برنامه ورزشی و کنترل وزن می تواند مورد استفاده قرار گیرد. تفاصيل المقالة

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دویدن در شیب مثبت و منفی به همراه ژل رویال بر بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت‌های نر مبتلا به آلزایمر می‌باشد. مواد و روش‌ها: تعداد 48 سر رت نر به‌صورت صفاقی تری متیل تین کلراید را جهت القای آلزایمر دریافت نمودند. حیوانات پس از آلزایمری شدن به 8 گروه 6 سری شامل قربانی هفته اول، قربانی هفته آخر، ژل رویال، شم، تمرین شیب منفی، تمرین شیب مثبت، تمرین شیب منفی + ژل رویال، تمرین شیب مثبت + ژل رویال تقسیم شدند. همچنین از 12 سر موش صحرایی نر برای کنترل اثر زمان استفاده شد. برنامه تمرین استقامتی شامل هشت هفته دویدن فزاینده روی دستگاه نوارگردان با شیب 15+ و 15-، سرعت 15 تا 20 متر در دقیقه و به مدت 15 تا 30 دقیقه در هر جلسه با سه تکرار در هفته بود. ژل رویال به مدت هشت هفته روزانه100mg/kgبه‌صورت صفاقی القا شد. 48 ساعت پس از آخرین مداخله بافت هیپوکامپ برداشته شد و به آزمایشگاه ارسال شد. نتایج: القای آلزایمر منجر به کاهش بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت‌های نر شد. دویدن در هر دو شیب مثبت و منفی باعث افزایش معنی‌دار بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت-های نر مبتلا به آلزایمر شد. همچنین ژل رویال اثری مشابه با اثر تمرین را نشان داد. نتیجه‌گیری: به‌عنوان یک نتیجه‌گیری تمرین در هر دو شیب مثبت و منفی، همچنین مصرف ژل رویال به‌عنوان راهکارهایی در جهت بهبود بیماری آلزایمر مطرح هستند.

تفاصيل المقالة

مقدمه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان داده‌اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش های مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌طور تصادفی به 5 گروه 8 تایی شامل شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابت+کورکومین، دیابت+ تمرین هوازی، دیابت +کورکومین + تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله بر اساس نام گروه حیوانات قربانی شدند و متغیرهای مورد نظر در نمونه‌های پلاسمایی جمع آوری شده اندازه‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه آنالیز شدند و ارزش P کمتر از 05/0 به‌عنوان تفاوت معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موش‌های دیابتی شد. استفاده از کورکومین نیز باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موش‌های دیابتی شد. بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط می‌تواند راه‌حلی مناسب برای کاهش قند خون و جلوگیری از افزایش آن در پی بیماری دیابت شود. همچنین، مصرف کورکومین در محدوده مقادیر سلامت به همراه تمرین هوازی می‌تواند بر حصول نتایج بهتر تأثیر بگذارد. تفاصيل المقالة

زمینه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده‌اند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر هم‌افزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی می‌پردازد.روش‌ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌طور مساوی به گروه‌های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکمل‌دهی (30 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش‌ها قربانی شدند.یافته‌ها: دیابت باعث افزایش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی شد (001/0P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی داشت (001/0P<).نتیجه‌گیری: تمرین و کورکومین به‌طور مجزا غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر می‌رسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به‌تنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر مؤثر بوده است. تفاصيل المقالة

امروزه چاقی به یک معضل جهانی تبدیل شده و از عوامل ایجاد کننده آن، کم تحرکی و رژیم غذایی سرشار از کلسترول است. این وضعیت باعث افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت آنزیم های اکسیداتیو و در نتیجه عوارضی مانند بیماری های قلبی عروقی می شود. فعالیت ورزش هوازی و رعایت رژیم غذایی پرچرب به عنوان یک مداخله غیردارویی موثر بر افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین هوازی بر آنزیم های آنتی اکسیدانی قلبی در موش های تغذیه شده با غذای کلسترول بالا بود. 32 سر موش آزمایشگاهی نژاد ویستار مورد آزمایش قرار گرفتند. در نیمی از موش ها با اضافه کردن یک درصد کلسترول به غذا طی 6 تا 8 هفته، هایپرکلسترولمی القا شد. موش ها به 4 گروه هشت تایی شامل تغذیه نرمال، گروه هایپرکلسترولمیک، تمرین هوازی- هایپرکلسترولمیک و تمرین هوازی- تغذیه نرمال تقسیم شدند. تمرین هوازی پنج روز در هفته و به مدت 12 هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها کشته و سلول های قلبی خارج شدند. میزان فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز قلبی توسط کیت های مخصوص ارزیابی شد. نتایج نشان داد که افزایش میزان کلسترول خون تاثیر آماری معنی دار در کاهش آنزیم ها در بافت قلب داشت. همچنین مشخص شد که تمرین هوازی باعث افزایش معنی داری در میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی در بافت قلب می شود. بیشترین میزان کاهش در سطح آنزیم های آنتی اکسیدانی مربوط به گروه هایپرکلسترولمی شده و ببیشترین میزان افزایش مربوط به گروه تمرینات هوازی – تغذیه نرمال بود. تغذیه سرشار از کلسترول ظرفیت آنتی اکسیدانی قلب را کاهش می دهد. هرچند که تمرینات هوازی باعث افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی قلب می شود اما ظاهرا پرهیز از تغذیه سرشار از کلسترول می تواند نقش موثرتری ایفا کند. تفاصيل المقالة