در کاریکلماتور، هنرمند براى گریز از تکرار سخنان عادى و خسته کننده، هم چنین براى برانگیختگى و تأثیرگذارى بر مخاطب، باید جهان پیرامون خود را برخلاف عادت و انتظار خوانندگان، دیگرگونه جلوه دهد. در واقع یکى از ویژگى هاى اساسى و شگردهاى ادبى که نویسنده، مى تواند با استمداد از آن به مقصود نائل آید، استفاده از شگرد آشنایى زدایى است. این شگرد ادبى به طرق و صورت هاى مختلف نظیر آشنایى زدایى معنایى، ساختارى و... مجال ظهور و نمود مى یابد. در این مقاله کوشش شده است تا انواع آشنایى زدایى در آثار کاریکلماتورنویسان چند دهه اخیر، به ویژه آثار پرویز شاپور به عنوان نقطه کانونى در کاریکلماتورنویسى ایران، مورد نقد و بررسى قرار گیرد. تفاصيل المقالة