در این تحقیق که به منظور تعیین میزان آلودگی سالمونلایی مدفوع موش های خانگی وصحرایی ساکن در مرغداری های صنعتی اطراف تهران انجام گرفت، 290 نمونه مدفوع اخذ شده از موش های مرغداری های گوشتی و تخم گذار مورد بررسی قرار گرفتند که پس از انتقال به آزمایشگاه به نسبت یک به ده در محیط مایع سلنیت F کشت داده شدند و پس از گرمخانه گذاری در دمای مناسب و مدت زمان لازم در محیط های انتخابی سالمونلا شیگلا آگار (SS) و مک کانکی (Mc CONKEY) کشت داده شدند. در مرحله بعدی نمونه های مشکوک به سالمونلا روی محیط اوره و TSI مورد تأیید قرار گرفتند. پس از آن تایید مولکولی جدایه های سالمونلا با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR)، بررسی خواص بیوشیمیایی و در نهایت گروه بندی سرمی و آنتی بیوگرام موارد جداسازی شده انجام گرفتند. از 290 نمونه مورد ازمایش، 28 نمونه سالمونلا مورد تأیید قرار گرفتند که نشان دهنده 65/9 درصد آلودگی سالمونلایی بود. بیشترین فراوانی بین سالمونلاهای جداشده متعلق به گروه سرمی C با 8 نمونه (% 6/28 )و پس از آن 7 نمونه (%25) متعلق به گروه سرمی D، 7 نمونه (%25) متعلق به تحت گروه آریزونا، 4 نمونه (% 3/14)متعلق به گروه سرمیB و 2 نمونه (% 2/7) متعلق به گروه سرمی E بودند. همچنین در این بررسی 27 نمونه سالمونلای متحرک و یک نمونه سالمونلای غیرمتحرک متعلق به گروه سرمی D تشخیص داده شدند. تمامی نمونه ها به پنج آنتی بیوتیک انروفلوکساسین، دی فلوکساسین، نورفلوکساسین، کلرامفنیکل و فلورفنیکل حساس بودند و بیشترین مقاومت را به ترتیب کاهشی به سولفا متاکسازول، تری متوپریم و نئومایسین داشتند. با توجه به نتایج این بررسی که موید نقش موش در انتقال سروتیپ های مختلف سالمونلا در مرغداری ها بوده است، اتخاذ روش های مناسب برای جلوگیری از ورود و لانه گزینی جوندگان موذی در مرغداری های صنعتی و معدوم کردن موش های ساکن جهت جلوگیری از انتقال سالمونلا و سایر آلودگی های باکتریایی – ویروسی منتقله توسط موش ها ضروری به نظر می رسد. تفاصيل المقالة