پژوهش حاضر با هدف پیش بینی طلاق عاطفی بر اساس سبک های عشق ورزی، هوش عاطفی و پریشانی روان شناختی در زوجین انجام شد. طرح کلی پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی زوجین ساکن شهر شیراز در سال 1401 بود که تعداد 201 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های مقیاس طلاق عاطفی گاتمن، مقیاس عشق استرنبرگ، پرسشنامه هوش هیجانی سیبریا شرینگ، پرسشنامه پریشانی روانشناختی کسلر به شکل برخط گردآوری شدند و به روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه بوسیله ی نرم افزار spss27 تحلیل شدند. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد رابطه معنی داری بین تمامی متغیرهای پیش بین با متغیر ملاک طلاق عاطفی وجود دارد و جهت رابطه بین پریشانی روان شناختی با طلاق عاطفی مثبت و جهت رابطه تمامی سبک های عشق ورزی و هوش عاطفی و مولفه های آن با طلاق عاطفی منفی بود. نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که سبک های عشق ورزی، هوش عاطفی و پریشانی روان شناختی توانسته اند 64 درصد از واریانس طلاق عاطفی را تبیین کنند و مولفه های هوش عاطفی توانسته اند 48 درصد از واریانس طلاق عاطفی را تبیین کنند. بر این اساس می توان گفت سبک های عشق ورزی، هوش عاطفی و پریشانی روانشناختی مولفه های مهمی در ایجاد یک رابطه ی با کیفیت زوجی است که می توانند در مسیر کاهش طلاق عاطفی زوجین اثرگذار باشند و لذا آموزش ها و اقدامات لازم در این راستا می توانند موثر واقع شوند. تفاصيل المقالة