هدف ادبیات تعلیمی اصلاح اخلاقیات، پرورش اندیشه‌ها و رشد افکار جامعه، برای رسیدن به خوش‌بختی است. یکی از مفاهیمی که اغلب در ارتباط با مطالعات تعلیمی و همسو با آن مطرح می شود، مسألة تعهد شاعر (Commitment) و رسالت شعر است که خود به عنوان پاره‌ای از پیکرجامعه شناسی ادبیات به شمار می‌رود. در این میان، گاهی برخی شعرا از سوی هنرمندان هم عصر خود، متهم به دوری‌گزینی از اجتماع وعدم تعهد شده‌اند و این امر، آنها را هدف انتقادهای تند و تیزی از سوی منتقدین قرار داده است. مقاله حاضر، به دنبال یافتن ابعاد اجتماعی و مصادیق تعلیمی در اشعار سپهری با ارایه شواهدی از آثار وی می‌باشد. نتایج حاصل از این تحقیق، گویای این واقعیت است که سپهری شاعری فاقد تعهد نبوده و بر احوال مردم روزگار و مشکلات جوامع آنان آگاهی داشته و در جستجوی یافتن راه‌هایی برای رفع دردها و کمبودهای ایشان نیز بوده است. تفاصيل المقالة