جستجوی علت برقراری ارتباط احساسی فضاهای به جا مانده از تجربه معماری ایرانی با مخاطبان امروزی موضوع این مقاله است. پرسش این است که آیا تجربه معماری ایرانی تجربه ای بیانگر ( فرانمودی) است؟ آیا معماران اغلب گمنام ایرانی هنرمندانی بوده اند که با بیان احساس در قالب فضای ساخته شده با انسان ها به گفتگو نشسته اند، یا فقط مهندسانی بوده اند که روش های برپایی سازه ها و لزوم یگانگی شکل و سازه و کارکرد را خوب می دانسته اند؟ مقایسه تجربه معماران مؤلف امروزی با تجربه معماری ایرانی و تحلیل کیفی آنها به کمک نمونه ایده آل فضای معمارانه، نشان می دهد ایشان در حرکت از فن ایجاد فضای ساخته شده تا برقراری ارتباط معنایی با انسان ها از یک مسیر عبور کرده اند و در طراحی فضای زندگی بینشی عام بر روش کارشان بر گوهرِ فضا حاکم است که بی زمان و بی مکان است. Manuscript profile