گاه، زنان باردار، به هر دلیلی خواهان تولد فرزند خود نیستند و خواستار سقط آن هستند. اقدام بر سقط‌ جنین، جزئی از اقدام علیه حق حیات، محسوب است. پژوهش گزارش شده در مقاله¬ی پیش¬رو، سقط اختیاری جنین را در دو نظام حقوق کیفری ایران و عراق، بررسی می¬کند. نتیجه¬ی پژوهش، نشان می¬دهد: در حقوق کیفری ایران، مجازات سقط غیر ضروری‌ جنین، تنها، به دیه، محدود است. حقوق کیفری عراق، مجازات سنگین‌تری برای سقط جنین قرار داده است تا جنبه¬ی بازدارندگی آن را افزایش دهد؛ با این حال، اقدامات پیشگیرانه از سقط جنین، در قوانین کیفری عراق، ضعیف ارزیابی می¬شود؛ چه اینکه شناسایی سقط جنین، به خوبی انجام نمی‌یابد. با این وصف، در کشور عراق، اقدام پیشگیرانه¬ی بهتری نسبت به منع از فروش ادوات سقط‌ جنین، مشهود است. در هر دو کشور ایران و عراق، فرهنگ‌سازی مناسبی در خصوص پیشگیری و پرهیز از سقط جنین، انجام‌ نشده است و نیاز است که قانون‌گذار ایرانی، سقط جنین حاصل از تجاوز به عنف را از مصادیق مجاز سقط‌ جنین اعلام دارد و در عین حال، برای عمل غیر مجاز سقط جنین، تعزیر نیز قرار دهد و قانون¬گذار عراقی نیز ضمن بررسی زمینه‌های سقط جنین، جنبه‌های پیشگیرانه¬ی آن را تقویت کند و تنها، به وضع مجازات سنگین، اکتفاء نکند.