چکیده:
بیابان‌زایی به روند تخریب اکوسیستم‌های شکننده و ناپایداری گفته می‌شود که در اثر تغییرکاربری یا فشار بر روی اراضی توسط دخالت‌های انسانی گسترش می‌یابد و در نهایت منجر به کاهش تولید بیولوژیک می‌گردد. در بعضی از نقاط زمین با گسترش بیابان‌ها، تولید مواد غذایی کاهش و منابع آب خشک می‌شوند، در نتیجه جمعیت‌ها به سمت مناطق دیگر حرکت می‌کنند. این مهاجرت‌ها با توجه به ظرفیت محدود شهرها برای ارائه امکانات و خدمات مشکلات جدی اجتماعی اقتصادی در پی خواهد داشت. در این پژوهش رابطه بلندمدت و کوتاه‌مدت بین متغیرهای بیابان-زایی، تولید ناخالص داخلی بخش کشاورزی، مساحت جنگل، متوسط بارش سالانه، سرمایه‌گذاری انجام شده برای مقابله با بیابان‌زایی در قالب فرضیه محیط‌زیستی کوزنتس و با استفاده از الگوی خودرگرسیونی با وقفه‌های توزیعی داده‌های پانل (ARDL PANEL) در سال‌های 1394- 1365 برای استان‌های هم‌جوار با بیابان‌های ایران از جمله (تهران، خراسان، کرمان، یزد، اصفهان، سیستان و بلوچستان و سمنان) مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که شکل U معکوس فرضیه محیط‌زیستی کوزنتس در استان‌های مورد مطالعه در بلند‌مدت تأیید می‌شود. Manuscript profile