این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زمان آبیاری و میزان کود فسفر بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه گیاه، در سال 1387درمزرعه تحقیقاتی سپاهان نما واقع در جیلان آباد اصفهان و به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا گردید. تیمار های مورد بررسی شامل زمان آبیاری 50، 100 و 150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر در کرت های اصلی و سطوح مختلف کود فسفر (صفر، 75 و 150 کیلوگرم در هکتار) در کرت های فرعی بود. صفات تعداد کپسول در بوته، تعداد دانه درکپسول، وزن دانه در کپسول، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه در متر مربع و ارتفاع گیاه اندازه گیری و ثبت شد. نتایج نشان داد که کلیه صفات مورد مطالعه به طور معنی داری تحت تاثیر زمان آبیاری، سطوح مختلف فسفر و اثر متقابل کود فسفر و زمان آبیاری قرار گرفتند. بیشترین عملکرد دانه در واحد سطح در تنش رطوبتی 100 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر و مصرف 150 کیلوگرم در هکتار کود فسفر و کمترین میزان عملکرد دانه در تیمار آبیاری 150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر و مصرف 150 کیلوگرم کود فسفر بدست آمد. Manuscript profile

به‌منظور بررسی اثر محلول پاشی روی و آهن بر صفات مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه دارویی ختمی (Althaea officinalis L.)تحت شرایط شور، این آزمایش بصورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی اصفهان در سال 1397 انجام شد. در این آزمایش، NaCl در 3 سطح 0، 4 و 8 دسی زیمنس بر متر، سولفات روی در 3 سطح 0، 5/1 و 3 پی پی‌ام و سولفات آهن در 3 سطح 0، 5/1 و 3 پی پی‌ام اعمال گردید. محتوی عناصر سدیم و پتاسیم با دستگاه فلیم فتومتر، آهن و روی با دستگاه جذب اتمی، موسیلاژ اندام هوایی به روش وزنی و فنل کل با دستگاه اسپکتوفتومتر اندازه گیری شد. با افزایش سطح شوری به طور معنی داری (P ≤0.01) میزان پتاسیم، روی و آهن کاهش ولی مقدار سدیم افزایش یافت. با افزایش غلظت روی در شرایط شور و شاهد به طور معنی داری (P ≤0.01) میزان پتاسیم افزایش یافت. محلولپاشی روی و آهن بطور معنی داری (P ≤0.01) سبب افزایش مقدار روی و آهن در برگ‌های گیاه ختمی گردید. اگرچه افزایش سطح شوری به‌طور معنی داری (P ≤0.01) سبب کاهش وزن تر گل نسبت به شرایط بدون تنش شد، اما کاربرد سولفات روی و آهن سبب تعدیل اثرات تنش شد. همچنین سطوح شوری 8 و 4 دسی زیمنس بر متر به‌ترتیب سبب افزایش 49 و 20 درصدی مقدار موسیلاژ نسبت به شرایط شاهد شدند و محلول‌پاشی سولفات آهن و روی بطور معنی داری مقدار موسیلاژ را افزایش داد (P ≤0.01). شوری بطور معنی داری (P ≤0.01) سبب افزایش میزان فنول شد و بیشترین میزان فنول (mg/ml 2/65) در تیمار شوری (8 دسی زیمنس بر متر) + سولفات آهن (3 پی پی‌ام) + سولفات روی (صفر پی پی‌ام) مشاهده گردید. به‌طورکلی محلولپاشی سولفات آهن و روی در شرایط شوری نه تنها سبب بهبود شرایط تغذیه ای گیاه ختمی، بلکه باعث افزایش عملکرد گل و متابولیت موسیلاژ شد. Manuscript profile

گونه‌های جنس آویشن (Thymus L.) از مهم‌ترین گیاهان دارویی هستند که به‌دلیل سنتز متابولیت‌های ثانوی تیمول و کارواکرول، مصارف گسترده‌ دارویی دارند. در این تحقیق اثر تنش خشکی بر کمیت و کیفیت مواد موثره اسانس هشت گونه از آویشن مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به‌صورت فاکتوریل با سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی در دو سطح آبیاری 25 و 50 درصد به‌ترتیب مربوط به تنش‌های خشکی ملایم و شدید نسبت به ظرفیت زراعی، در سال 1393 و در دانشگاه شهرکرد انجام شد. سرشاخه‌های گلدار گیاه از فاصله پنج سانتی‌متری سطح خاک گلدان برداشت و به روش تقطیر با آب (طرح کلونجر) اسانس‌گیری و ترکیب‌های تشکیل‌دهنده‌ اسانس توسط دستگاه GC/MS شناسایی شدند. نتایج نشان داد تنش خشکی تاثیر معنی‌داری بر میزان بازده اسانس داشته و در بین گونه‌ها، به‌ترتیب گونه T. vulgaris از بیشترین میزان اسانس (69/2 درصد) و گونه T. migricus با بازده (49/0 درصد) از کمترین میزان برخوردار بود. بیشترین مقدار تیمول (85/42 و 41/42 درصد) به‌ترتیب متعلق به گونه‌های: T. daenensis و T. kotschyanus، بیشترین مقدار کارواکرول (9/28 درصد) در گونه‌T. armeniacus و ژرانیول با مقدار (38/41 درصد) در گونه‌ T. trautvetterii گزارش شد. درصد تیمول در شرایط تنش خشکی شدید نسبت به تنش ملایم در گونه‌های T.kotschyanus، T. migricus و T. vulgaris بدون تغییر و در گونه‌های T. daenensis، T. armeniacus و T. lancifolius کاهش نشان داد. در مجموع اعمال تنش خشکی شدید بسته به نوع گونه، موجب کاهش یا افزایش بازده اسانس گردید و در مقایسه با تیمول، کارواکرول در گونه‌های مورد بررسی تحت تاثیر تنش خشکی شدید قرار نگرفت. Manuscript profile

ماریتیغال یکی از گیاهان مهم دارویی به شمار می‌رود که در صنایع مدرن داروسازی اهمیت خاصی دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی سطوح مختلف تنش آبیاری، نیتروژن و تراکم بر عملکرد ماریتیغال بود. این تحقیق در قالب طرح کرت‌های دوبار خرده شده با 3 تکرار انجام شد. تیمار اصلی تنش آبیاری شامل 3 سطح 50، 100 و 150 میلی‌متر تبخیر از تشتک تبخیر، فاکتور فرعی شامل 3 سطح مصرف شاهد، 75 و 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و فاکتور فرعی فرعی تراکم کاشت شامل فاصله بین ردیف‌های 20، 40 و 60 سانتی‌متر در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که سطوح مختلف تنش آبیاری، نیتروژن و تراکم، تأثیر بسیار معنی‌داری روی عملکرد دانه در متر مربع، عملکرد دانه در هر بوته و شاخص برداشت دارد. حداکثر عملکرد دانه (75/476 گرم در متر مربع) مربوط به تنش 50 میلی‌متر، تراکم 20 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار بود. بیشترین عملکرد دانه در هر بوته (35/26 گرم) در تنش آبیاری 50 میلی‌متر، تراکم 60 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار حاصل شد. حداکثر شاخص برداشت (146/0) نیز در سطح تنش 50 میلی‌متر، تراکم 60 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار حاصل شد. حداقل میزان عملکرد دانه در متر مربع(47/64 گرم) در تنش آبیاری 150 میلی‌متر، تراکم 60 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار، کمترین عملکرد دانه در هر بوته (42/6 گرم) در تنش آبیاری 150 میلی‌متر، تراکم 40 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار و حداقل شاخص برداشت (042/0) در تنش آبیاری 150 میلی‌متر، تراکم 40 سانتی‌متر و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هر هکتار به دست آمد. Manuscript profile