نهاد رسانه به عنوان نهادی توسعه‌گرا و تحول‌خواه در اکثر کشورها ایجاد می شود، به طوری که با تغییر در ساختارهای اجتماعی موجود از طریق توانمندسازی فردی، در جستجوی جایگزینی ابزارهای ساختاری برای توسعه می باشد. هدف اصلی این پژوهش تبیین کارکردهای رسانه جمعی تلویزیون به منظور توسعه توانمندسازی فردی و با هدف پیشگیری از فقر انسانی است. این پژوهش کیفی، با استفاده از روش مفهوم سازی داده بنیاد انجام گرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه‌گیری نظری تعداد سیزده نفر از اساتید دانشگاه، مدیران و کارشناسان دارای تجربه کاری در حوزه ارتباطاتِ توسعه تحت مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته قرار گرفتند. داده‌های حاصل از طریق کدگذاری باز، محوری و انتخابی مورد تفسیر قرار گرفت. یافته‌های پژوهش حاضر نشان می دهد که این رسانه، چهار کارکرد اصلی جهت توسعه توانمندسازی فردی ایفا می نماید. اولین کارکرد عبارت است از فراهم سازی بستر در ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و فناوری که زمینه آزادی فرصت جهت توسعه توانمندسازی فردی محسوب می شود. دومین کارکرد، فراهم‌سازی شرایط علّی از طریق پذیرش ضرورت توسعه کشور، جایگاه انسان به مثابه ظرفیت و تحقق تعالی انسانی است. فراهم سازی عوامل میانجی سومین کارکردی است که از طریق آموزش و آگاهی، ایجاد انگیزه، شناخت ویژگی‌های مخاطب، توجه به سرمایه انسانی رسانه، ساختار سازمانی رسانه و ایدئولوژی حاکم بر آن صورت می پذیرد. در نهایت به کارگیری استراتژی تغییر مبتنی بر پیش فرض انسان دارای ظرفیت به عنوان فاعل توسعه، کارکرد چهارم شناسایی گردیده است. Manuscript profile

هر انسانی قابلیت هایی دارد که درونمایه دستیابی به کمال انسانی را تشکیل می دهد. فعلیّت این ظرفیت جز از مسیر توانمندسازی فردی قابل تأمین نمی باشد. جهت تحقق این امر، یکی از انواع نهادهای تأثیرگذار، رسانه است. امروزه ظرفیت انواع رسانه و به ویژه رسانه های جمعی به اندازه ای است که به عنوان عاملی در توسعه انسانی مطرح هستند. یکی از رسانه های جمعی که به دلیل برخورداری از میزان پوشش، گستردگی نفوذ، تعدد شبکه های پخش، ژانرهای برنامه سازی، مداومت ارتباط، مصرف رسانه ای و نیازهای روزمره مخاطب، دارای قدرت اثر می باشد، تلویزیون است. هدف این مقاله طراحی مدلی به منظور نهادینه سازی راهبرد توانمندسازی فردی از مجرای تلویزیون است. روش تحقیق مورد استفاده، آمیخته اکتشافی و با استفاده از راهبرد گونه شناسی است. جامعه آماری این پژوهش را صاحب نظران این حوزه تشکیل داده اند. در بخش کیفی، نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری نظری 13 نفر و در بخش کمّی 385 نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب گردید. ابزار جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته فردی و پرسشنامه محقق ساخته است. تحلیل داده ها بر اساس مدلسازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Smart-PLS انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که عوامل محیطی، انسانی، تلویزیون، برنامه ریزی و ویژگی های مخاطب می توانند متغیر توانمندسازی فردی را پیش بینی کنند. نهایتاً آن چه به دنبال آن بودیم؛ طراحی مدل نهادینه سازی راهبرد توانمندسازی فردی از مجرای رسانه جمعی تلویزیون بود که نتایج آزمون مدل نشان می دهد مدل پیشنهادی در مجموع می تواند 7/62 درصد از تغییرات مربوط به متغیر وابسته توانمندسازی فردی را تبیین می کند. Manuscript profile