پژوهش حاضر به بررسی وارائه الگوی سازگاری فرهنگی اقوام ایرانی در دهه پایانی قرن چهاردهم خورشیدی پرداخته است. این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش ، تلفیقی از نوع روش های کیفی و کمی می باشد. در مرحله اول از روش کیفی داده بنیاد بر اساس نظریه گلایسر استفاده شده است، برای ارائه الگوی مفهومی سازگاری فرهنگی قوم لر، بر اساس مصاحبه های عمیق با خبرگان الگوی مفهومی بدست آمده در ۵ طبقه اصلی با مقوله های محوری (سازگاری فرهنگی اقوام ایرانی) شامل هویت قومی ، بینش و شناخت ، جامعه پذیری و مدیریت فرهنگی ؛ عوامل تقویت کننده شامل اشتراکات الگویی، عوامل محیطی ، رسانه های اجتماعی و مشارکت اجتماعی؛ عوامل شکل دهنده شامل همگرایی قومی، آموزش، خط مشی گذاری دولتی، توسعه اجتماعی و ایدیولوژی؛ موانع شکل گیری شامل سوء مدیریت، سیاسی گرایی، واگرایی فرهنگی و پیامدها شامل امنیت پایدار و انسجام ملی می باشد و در در مرحله دوم تحقیق بر اساس روش کمی حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران برآورد شد و با استفاده از ابزار تحقیق محقق ساخته و تایید روایی آن توسط اعضای گروه دلفی تأیید و پایایی آن با معیار پی اسکات 0/95 و گردآوری داده‌ها، تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهش در دو سطح توصیفی با استفاده از شاخص های آماری(نظیر فراوانی، درصد و میانگین) و سطح استنباطی تحلیل عاملی تاٌییدی، با استفاده از Spss 22 وLisrel8.54 و Excel معناداری ضرایب و پارامترهای بدست آمده ابعاد عوامل محوری(سازگاری فرهنگی اقوام ایرانی)، عوامل تقویت کننده ، عوامل شکل دهنده ، موانع شکل گیری و پیامدها نشان داد که تمامی ضرایب بدست آمده، معنادار می باشند . یافته‌های حاصل از تحلیل ابعاد بیانگر آن می باشد که از بین ابعاد مدل سازگاری فرهنگی قوم ایرانی لر ، بعد موانع شکل گیری با میانگین (0/94) بیشترین و بعد عوامل تقویت کننده با میانگین (0/63) کمترین تاثیر را در سازگاری فرهنگی اقوام ایرانی لر دارند.