زمینه: خلاقیت یکی از عرصه‌های اصلی دانش بشری است و بخشی از فعالیت‌های دانشجویان در دانشگاه باید در این راستا باشد. هدف: این پژوهش با هدف بررسی رابطه خلاقیت و مدیریت زمان بر اساس متغیر تعدیل کننده جنس و رشته تحصیلی انجام شده است. روش: روش پژوهش حاضر، از نوع همبستگی می باشد که در آن به دنبال پیش بینی تغییرات متغیر ملاک خلاقیت بر اساس متغیرهای پیش بین هستیم. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا در سال 1391 بوده است که از میان آنها 375 نفر به عنوان گروه نمونه به شیوه طبقه ای نسبی انتخاب شده و به وسیله دو پرسشنامه مدیریت زمان بریتون و تیسر و بخش کلامی آزمون خلاقیت تورنس، آزموده شده‌اند. یافته‌ها: بیانگر این است که بین خلاقیت و مدیریت زمان در دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ به گونه ای که هرچه برنامه ریزی کوتاه مدت در دانشجویان بیشتر باشد خلاقیت فردی آنها نیز بیشتر است. همچنین، می‌توان بیان کرد برنامه ریزی کوتاه مدت در دانشجویان پسر نسبت به دانشجویان دختر رابطه قوی تری با خلاقیت فردی دارد. افزون بر این، بین نگرش به زمان و خلاقیت هم رابطه مثبت معنی دار وجود دارد و نمره خلاقیت کلامی دختران بالاتر از پسران است. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های تحقیق، متغیرهای ساختاری چون جنسیت، رشته تحصیلی و مدیریت زمان دارای سهم مثبت و معنی دار در پیش بینی خلاقیت کلامی دانشجویان می‌باشند. Manuscript profile