با توجه به شروع پدیده سالمندی در جهان اغلب کشورهای جهان با رصد مداوم نیازها، وضعیت رفاه اقتصادی، امنیت و رفاه اجتماعی، شناسایی و تأمین سلامت جسمانی - روانی سالمندان و مراقبین آن ها در حال انجام می باشد. برنامه هایی نظیر شاخص های دیده بانی سالمندی و سالمندی فعال را از همین زاویه می توان ارزیابی کرد. کشور ایران نیز از دهة 80 سیاست گذاری در این حوزه را آغاز و از دهه 90، بحث سالمندی از مباحث جدی سیاست گذاری جمعیتی در ایران شده است. بررسی وضعیت سالمندی در ایران نشانگر این است که سالمندی با شاخص ها و معیارهای جهانی فاصله دارد و در بعضی شاخص ها این فاصله به حدی زیاد است که می توان از آن به شکاف یاد کرد. گزارش های سازمان های مسئول حوزه سالمندی نیز بیانگر عدم موفقیت در بعضی شاخص ها می باشد. تحلیل چرایی این وضعیت، عموماً انگشت اشاره را به سمت و سوی عدم هماهنگی در بین سازمان های مسئول و عدم انسجام در برنامه ها را نشان می دهد. از این رو این مقاله در صدد بررسی آسیب های برنامه ها و الگوهای سازمان های متولی امر سالمندی در ایران است و به طور خاص در صدد شناسایی آسیب های برنامه های سالمندی نظام تأمین رفاه اجتماعی می باشد. Manuscript profile