این پژوهش با هدف تعیین سهم خودمتمایزسازی، اعتماد، شرم و گناه در پیش‌بینی سازگاری زناشویی اجرا شد. پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی و جامعۀ آماری آن، زنان معلم، متأهل و شاغل در آموزش و پرورش شهر نورآباد بودند. از میان آنها 150 نفر به شیوۀ نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب و با پرسشنامه‌های خودمتمایزسازی (اسکورن و فراید لندر، 1999)، مقیاس اعتماد (رمپل و هولمز، 1986)، آزمون عاطفۀ خودآگاه (تانگنی واگنر و گرمزو، 1992) و مقیاس سازگاری زن و شوهر (اسپانیر، 1976) مورد آزمون قرار گرفتند. داده‌ها از طریق آمار توصیفی ( فراوانی، شاخص‌های مرکزی، شاخص‌های پراکندگی و محاسبۀ ضریب همبستگی) و آمار استنباطی (رگرسیون چندمتغیره به شیوۀ گام به‌گام) تجزیه و تحلیل شد . یافته‌های پژوهش نشان داد که خودمتمایزسازی، اعتماد و شرم با سازگاری زناشویی رابطۀ معنادار دارند ( 01/0 P < ) و قادر به پیش‌بینی سازگاری زناشویی هستند. این سه متغیر با هم 35 درصد از تغییرات سازگاری زناشویی را تبیین می‌کنند. همچنین نتایج نشان داد که گناه با سازگاری زناشویی رابطۀ معنادار ندارد ( 01/0 P < ) و قادر به پیش‌بینی سازگاری زناشویی نیست و از معادلۀ رگرسیون خارج شده است. Manuscript profile