Researches in Sport Sciences and Medical Plants
,
Issue1,Year,
Autumn
2021
مقدمه و هدف: پژوهشهای پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان دادهاند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش های مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر به More
مقدمه و هدف: پژوهشهای پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان دادهاند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش های مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر بهطور تصادفی به 5 گروه 8 تایی شامل شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابت+کورکومین، دیابت+ تمرین هوازی، دیابت +کورکومین + تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله بر اساس نام گروه حیوانات قربانی شدند و متغیرهای مورد نظر در نمونههای پلاسمایی جمع آوری شده اندازهگیری شدند. دادهها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه آنالیز شدند و ارزش P کمتر از 05/0 بهعنوان تفاوت معنیدار در نظر گرفته شد.
یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موشهای دیابتی شد. استفاده از کورکومین نیز باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موشهای دیابتی شد.
بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط میتواند راهحلی مناسب برای کاهش قند خون و جلوگیری از افزایش آن در پی بیماری دیابت شود. همچنین، مصرف کورکومین در محدوده مقادیر سلامت به همراه تمرین هوازی میتواند بر حصول نتایج بهتر تأثیر بگذارد.
Manuscript profile
Researches in Sport Sciences and Medical Plants
,
Issue4,Year,
Winter
2021
زمینه و هدف: پژوهشهای پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان دادهاند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر همافزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پر More
زمینه و هدف: پژوهشهای پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان دادهاند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر همافزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موشهای صحرایی دیابتی میپردازد.روشها: 40 سر موش صحرایی نر بهطور مساوی به گروههای کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکملدهی (30 میلیگرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موشها قربانی شدند.یافتهها: دیابت باعث افزایش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی شد (001/0P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موشهای دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موشهای دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی داشت (001/0P<).نتیجهگیری: تمرین و کورکومین بهطور مجزا غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موشهای صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر میرسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک بهتنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر مؤثر بوده است.
Manuscript profile
Journal of Animal Biology
,
Issue0,Year,
Winter
2024
چاقی و بیماریهای قلبی عروقی از عوامل اصلی مرگ¬ومیر در دنیا میباشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی مختلف سنتی، دایرهای و تناوبی روی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئسن (SPARC) و فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) در مردان چاق بود. برای این منظور 4 More
چاقی و بیماریهای قلبی عروقی از عوامل اصلی مرگ¬ومیر در دنیا میباشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی مختلف سنتی، دایرهای و تناوبی روی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئسن (SPARC) و فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) در مردان چاق بود. برای این منظور 44 مرد چاق داوطلب بعد از همگن¬سازی بر اساس ویژگیهای فردی و به روش تصادفی به 4 گروه کنترل (11 نفر)، دایره¬ای (11 نفر)، سنتی (11 نفر) و تناوبی (11 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی¬ها 12 هفته تمرینات مقاومتی مختلف سنتی، دایرهای و تناوبی را به صورت هر هفته سه جلسه دادند. نمونه خونی قبل از اولین جلسه تمرینی و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین گرفته شد و برای آنالیز شاخصها مورد استفاده قرار گرفت. بررسی تعییرات بین گروهی برای BDNF و SPARC نشان داد که بین گروه¬ها اختلاف معنی¬دار وجود دارد (001/0p <). نتایج آزمون بونفرونی برای BDNF نشان داد که بین کنترل با تناوبی (001/0p < ) و کنترل با دایره¬ای (001/0p <) و کنترل با سنتی (012/0p =) تفاوت معنیداری مشاهده شد. همچنین بررسی تغییرات درون گروهی نشان داد که مقادیر BDNF در گروههای تمرین سنتی (008/0p =)، گروه تمرین دایرهای (001/0p <) و گروه تمرین تناوبی (001/0p < ) افزایش معنیدار وجود دارد. نتایج آزمون بونفرونی برای SPARC نشان داد که بین گروههای کنترل با مقاومتی تناوبی (001/0p < )، کنترل با مقاومتی دایره¬ایی (001/0p < ) تفاوت معنی¬داری مشاهده شد. همچنین بررسی تغییرات درون گروهی نشان داد که مقادیر SPARC در گروههای تمرین سنتی (001/0p < )، گروه تمرین تناوبی (001/0p < ) و گروه تمرین دایرهای (001/0p <) کاهش معنیدار وجود دارد. در تحقیق حاضر، نشان داده شد که 12 هفته تمرین مقاومتی سنتی، دایرهای و تناوبی منجر به افزایش سطوح پلاسمایی BDNF و کاهش سطوح پلاسمایی SPARC در مردان چاق شد. نتایج نشان داد تغییرات مطلوب در پروتکلهای تمرین مقاومتی دایره¬ای و تناوبی بهتر از نوع سنتی بود.
Manuscript profile
Sanad
Sanad is a platform for managing Azad University publications