پیوند فرم معماری و سازه براساس شواهد بسیار در معماری گذشتۀ ایران به خصوص سلجوقی و تیموری و در اروپا (بویژه گوتیک) و همچنین معماری بومی اکثر کشورهای جهان وجود داشته است. به تدریج این پیوند در پی تحولات معاصر می تواند دستمایه ای باشد تا این دو خویشاوند (معماری و سازه ) زیبایی و استواری جدیدی را شکوفا کنند. این مقاله، بررسی وجوه این روش را می پوید. بی تردید فضای معماری در تار و پود سیمای شهری، فضایی کیفی و مبین خصوصیات بصری است. بر اساس این روش: 1- شکل گیری فضای معماری و سازه به طور همزمان همراه با بیانی بصری است، 2- معنی شناسی و نماد پردازی به گونه ایست که فرم سازه اساس زیبایی فضای معماری است پس این روش می تواند ساختار زیباشناسی جدیدی را ایجاد کند. پیوند بین فرم و سازه تندیس خاصی را پدید می آورد که حاصل خلاقیت در سازه، فرم و فن آوری های ویژه ای در ساخت است. Manuscript profile