اثر سطوح مختلف شوری آب مصرفی بر روند تجزیهپذیری شکمبهای دانه جو در گوسفندان بومی ایرانی
محورهای موضوعی : فصلنامه زیست شناسی جانوری
میرعلی پیشدادی مطلق
1
(گروه علوم دامی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
رامین سلامت دوست نوبر
2
(گروه علوم دامی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
ناصر ماهری سیس
3
(گروه علوم دامی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
امیررضا صفایی
4
(موسسه تحقیقات علوم دامی، سازمان تحقیقات آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران)
ابوالفضل آقاجانزاده گلشنی
5
(گروه علوم دامی، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران)
کلید واژه: شوری آب, دانه جو, پروتئین قابل متابولیسم, کیسههای نایلونی, تجزیهپذیری شکمبهای,
چکیده مقاله :
این پژوهش، به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف شوری آب مصرفی بر روند تجزیه پذیری شکمبه ای دانه جو با استفاده از روش کیسه های نایلونی در گوسفندان شال ایرانی انجام شد. تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو با استفاده از هشت راس قوچ توده شال کانولهگذاری شده در شکمبه که سطوح مختلف شوری آب شامل گروه شاهد (480)، 4000، 8000 و 12000 میلیگرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب را دریافت می کردند، با روش کیسههای نایلونی تعیین شد. از نظر تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام در تمام زمانهای انکوباسیون به غیر از زمان اولیه، تفاوت معنیداری بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت. در زمان نهایی انکوباسیون، مصرف آب شور سبب افزایش تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو نسبت به تیمار شاهد گردید. بین تیمارهای آزمایشی از نظر تجزیه پذیری موثر (ED) ماده خشک و پروتئین خام نیز تفاوت معنیداری مشاهده شد، به طوریکه با افزایش سطح شوری، تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام دانه جو در اغلب موارد افزایش یافت. بخش پروتئین سریع تجزیهشونده (QDP) تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت اما بخش پروتئین کند تجزیهشونده (SDP) در سطح تغذیه نگهداری (با سرعت عبور دو درصد در ساعت) بهطور معنیداری افزایش یافت که بالاترین مقدار مربوط به تیمار حاوی 8000 میلیگرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب به دست آمد. از نظر پروتئین قابل متابولیسم نیز در سطح تغذیه نگهداری بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنیدار بوده و کمترین مقدار آن در تیمار حاوی 8000 میلیگرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب مشاهده شد. در یک نتیجهگیری کلی به نظر میرسد مصرف آب شور در حیوانات مورد آزمایش، تجزیه پذیری شکمبهای دانه جو را تحت تاثیر قرار داده و موجب افزایش تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام و کاهش مقدار پروتئین قابل متابولیسم آن در سطح تغذیه در حد نگهداری شده است.
This study was conducted to investigate the effect of different salinity levels of drinking water on the ruminal degradability of barley grain using the nylon bags technique in Iranian Shal sheep. Ruminal degradability of dry matter (DM) and crude protein (CP) of barley grain were determined by nylon bags method using eight rumen cannulated rams that received different levels of saline water including control group (480), 4000, 8000, and 12000 mg/l total dissolved solids (TDS). There was a significant difference between experimental treatments in terms of the degradability of DM and CP in all incubation times except the initial time. In the final incubation time, the ruminal degradability of the DM and CP of barley grain were higher in saline water received treatments than the control group. There was a significant difference between the effective degradability (ED) of DM and CP in the experimental treatments. So, the effective degradability of DM and CP of barley grain often increased with increasing salinity. The quickly degradable protein (QDP) fraction was not affected by experimental treatments but the slowly degradable (SDP) protein fraction increased significantly at the maintenance level of nutrition (2%/h); the highest level of SDP was obtained in treatment containing 8000 mg/l TDS. From the viewpoint of metabolizable protein (MP), there was a significant difference between experimental treatments at the maintenance level of nutrition. The lowest MP was observed in treatment containing 8000 mg/l TDS. In overall conclusion, saline water consumption in the experimental animals seems to affect the ruminal degradability of barley grain and leads to an increase in the effective degradability of DM and CP and a decrease in the amount of MP at the maintenance level..
_||_