این پژوهـش سبد بهـینه سـرمایه گذاری شـرکت های بیمه را با توجه به فعالیت های بیمه گری تعیین می کند. در شرکت های بیمه تصـمیمات سـرمایه گذاری متأثر از فعــالیت های بیمه گری است. در این مقاله مسئله بهینه سازی سرمایه گذاری با استفاده از ارزش در معرض ریسک شرطی مبتنی بر توابع کاپیولا و با در نظر گرفتن نتایج فعالیت های بیمه گری مدل سازی می شود. همچنین از آنجا که تاکید بر دنباله های توزیع است، توزیع احتمال متغیرها در دنباله ها با استفاده از توزیع پارتو تعمیم یافته و در سایر بخش های توزیع با استفاده از توزیع احتمال تجربی تخمین زده می شود. داده ها که بصورت ماهانه جمع آوری می شوند دو دوره درون نمونه، از 1385 تا 1394 و برون نمونه، از 1395 تا 1398 را پوشش می دهند. یافته ها نشان می دهند که بهترین سبد شامل هشتاد درصد دارایی های ریسکی (سهام و املاک و مستغلات) و تنها بیست درصد دارایی های بدون ریســک (سپــرده های بانکی) است. این نتیجه خارج از حدود قانونی تعیین شده توسط بیمه مرکزی اســت. بنابــراین محــدودیت های قــانونی مانع از انتخاب بهینه سبد ســرمایه گــذاری توسط شرکت های بیمه می شوند. همچنین مقایسه عملکرد برون نمونه ای و درون نمونه ای سبدها نشان میدهد که سبدهای مبتنی بر توابع کاپیولا نسبت به سبدهای سنتی عملکرد بهتر و پایدارتری دارند. پرونده مقاله