با توجه به پراکندگی شهری در دنیا که در اثر توسعه شهرنشینی ایجاد شده است، تغییرات گسترده در شهرها و جمعیت آنها منجر به بحران­های جمعیتی و زیست­محیطی شده است. استراتژی‌های جدیدی از جمله رشد هوشمند برای غلبه بر این چالش با رویکرد هدایت شهرها به سمت رویکرد زیست­محیطی پایدارتر ارائه شده است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش شناسی به‌صورت توصیفی- تحلیلی بوده؛ و جمع‌آوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه‌ای و پیمایشی بوده است. ارزیابی و رتبه‌بندی میان مناطق نیز از تکنیک تاپسیس و آنتونی به همراه آزمون Anova استفاده شد. برای بررسی میزان فشردگی شهر تبریز روش تسای، مدل هلدرن و... به‌کار گرفته شده است. با توجه به یافته­های تحقیق نتایج تحقیق نشان می­دهد که ﻣﻨﻄﻘﻪى ٢ ﺷﻬﺮدارى ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﺎ ﻧﻤﺮه­ى ﺗﺎﭘﺴﻴﺲ 7358/0 در رتبه اول ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﻄﻘﻪى 7 ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻧﻤﺮه‌ى ﺗﺎﭘﺴﻴﺲ 0479/٠ در رتبه آﺧﺮ و کم برخوردارترین منطقه از لحاظ رشد هوشمند شهری ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و منطقه 4 هم با نمره تاپسیس 0928/0 منطقه نیمه برخوردار می‌باشد. همچنین از نظر میزان فشردگی هم مدل تسای و مدل هلدرن نيز نشان مي­دهد كه درصد رشد ناشي از جمعيت شهر از 31/87 درصد به 95 درصد رسيده است كه نشانه­اي از فشرده­تر شدن اين كلانشهر طي دوره 1375-1395 می­باشد. تحليل ضريب سطح زير بنا نيز نشان مي­دهد كه با افزايش اين ضريب در شهر تبریز بر میزان تراکم این شهر افزوده شده است. میانگین این ضریب برای سال 1385، 51/2 و سال 1395، 99/2 بوده است­که نشان از افزایش فشردگی و متراکم­تر شدن دارد.