قوم عرب از دیرباز به مقوله نسب به دلیل اثبات هویت و تفاخرات قبیله ای توجه خاصی داشت. با ظهور اسلام و تأکید آن بر هویت و مساوات همه انسان ها، به‌طور موقت از این توجه کاسته شد؛ اما بعد از رحلت پیامبر(ص) بنا بر عواملی ‌چون تمرکز قدرت، توسعه قلمرو حاکمیت و... به تدریج انگیزه های جدیدی برای توجه به نسب پدید آمد و انساب نگاری یکی از گونه های مهم در تاریخ نگاری دوره اسلامی گردید. در شرایطی که هدف اصلی این گونه آثار، ذکر نسب افراد و قبایل عرب بود، اخبار تاریخی به تدریج و متأثر از عوامل مذکور و عواملی دیگر چون ورود عناصر غیرعرب به جهان اسلام و تحولات اجتماعی و سیاسی و تبعات ناشی از آنها وارد کتاب های انساب شد. پیوند بین اخبار تاریخی و انساب نگاری ها، بنا بر معیار آثار بر جای مانده نسب نگاری تا پایان سده سوم هجری و حجم و میزان ورود اخبار تاریخی به کتاب های نسب، طی سه مرحله قابل تبیین است: اخبار تاریخی تا پیش از سده سوم هجری که متمایز از نسب نگاری بود؛ سپس از اواخر سده دوم و از اوایل سده سوم هجری که به شکل محدودی در آثار مورخانی چون مدائنی و زبیر بن بکار با نسب نگاری تلفیق یافت و سرانجام از اواسط سده سوم هجری به بعد که به طور گسترده وارد انساب نگاری ها شد؛ چنان که می توان أنساب الأشراف بلاذری را نمونه بارز مرحله اخیر و بر خلاف عنوانش، کتابی در تاریخ دانست نه نسب. پرونده مقاله

فتوح مصر و أخبارها نگاشته ابن عبدالحکم (د 257ﻫ) از نخستین فتوح نگاری های اسلامی درباره سرزمین های غربی جهان اسلام به‌ویژه مصر است. قدمت و اصالت کتاب و اقتباس های مورخان بعدی از آن، دستیابی به رویکرد و نگرش تاریخی نویسنده در نگارش آن را ضروری می سازد. به این مهم در پژوهش حاضر با واکاوی جزءنگرانه برخی از روایت های کتاب توجه شده است. رویکرد دینی نویسنده، عامل اصلی در گزینش و نقل روایت های تاریخی این کتاب بوده‌است. بر همین اساس، عنصر ایمان را عامل اصلی کامیابی مسلمانان در فتح مصر در مقابل مادی گرایی حاکمان بیزانسی می داند. عرب گرایی نیز از طریق تأکید نویسنده بر سبک زندگی بدوی عرب، رقابت‌های قبیله ای و ذکر اطلاعات نسب شناسی، بر تاریخ نگری ابن عبدالحکم مؤثر واقع شده‌است. پرونده مقاله

محمد بن زکریای رازی از جمله مشهورترین پزشکان تمدن اسلامی است که آراء و آثارش جایگاه مهمی در تاریخ پزشکی اسلام و جهان دارد. در بین آثار او، کتاب الحاوی فی الطب از شهرت بیشتری برخوردار است. بسیاری از نویسندگان قدیم و جدید، این کتاب را همان کتاب الجامع او که اکنون مفقود است دانسته اند؛ حال آن که شواهدی در دیگر آثار رازی، آثار پزشکی دوران بعد از وی و فهارس اسلامی وجود دارد که احتمال جدایی این دو اثر را پیش می کشد. مقالۀ حاضر می‌کوشد تا با بررسی شواهد مختلف در منابع موجود، ضمن بیان شباهت ها و تفاوت های این دو اثر، یگانگی یا تفاوت آن‌ها را نشان دهد. بنا بر بررسی های صورت گرفته، شواهد و دلایل ما برای یکی دانستن این دو اثر بیش تر است، هرچند نظر قطعی در این باره با توجه به باقی نماندن نسخه ای از کتاب الجامع امکان پذیر نیست. پرونده مقاله