این پژوهش درصدد بررسی مکانیزم انتقال ریسک سیستمی نقدشوندگی سهام شرکت‌ها در بازار سرمایه ایران است. در این راستا نمونه ای متشکل از داده‌های 486 شرکت‌ پذیرفته‌شده در بورس و فرابورس در بازه زمانی سال‌های 1390 تا 1400 انتخاب و بر حسب سطوح شاخص آمیهود به 10 دهک تقسیم گردید و با استفاده از رویکرد دیبولد و ییلماز مبتنی بر تجزیه واریانس خطای پیش‌بینی در چارچوب مدل VAR تعمیم‌یافته، مکانیزم سرایت‌پذیری و انتقال ریسک سیستمی نقدشوندگی میان دهک‌ها بررسی شد. نتایج اولیه بیانگر وجود اثرات سرایت‌پذیری میان کلیه دهک‌ها، با شدت و ضعف متفاوتی بود. به‌نحوی که دهک‌‌ پنجم، بیش‌ترین میزان خالص انتقال اثرات سرایت ریسک نقدشوندگی به سایر دهک‌ها و دهک‌های‌ هفتم و‌ سوم به‌ترتیب بیش‌ترین اثرات خالص سرایت دریافتی را از سایر دهک‌ها داشتند. نتایج کلی شاخص سرایت کل (TSI) نوسانات حاکی از آن بود که فرآیندهای انتقال ریسک، پس از وقوع شوک و بحران‌های مالی افزایش می‌یابد. پرونده مقاله

این پژوهش درصدد طراحی و ارایه الگویی مناسب به منظور پیش‌بینی ریسک سیستمی‌نقد‌شوندگی سهام شرکت‌ها در بازار سرمایه ایران است. در این راستا نمونه ای متشکل از داده‌های 486 شرکت‌ پذیرفته‌شده در بورس و فرابورس در بازه زمانی ابتدای سال 1390 تا پایان 1398 انتخاب و سپس بر حسب ترکیبی از شاخص‌های‌ نقدشوندگی و نوع فعالیت به 4 گروه تقسیم گردید و با استفاده از انواع مدل‌های‌ گارچ چند‌متغیره و مقایسه آن‌ها، در نهایت مدل VAR(1)-DBEKK(1,2) به‌عنوان الگوی مناسب انتخاب شد. نتایج حاکی از وجود روابط معنادار میان شوک‌ها و نوسانات نقدشوندگی در بین کلیه زیربخش‌ها و تائید فرضیه اصلی پژوهش مبنی بر وجود ریسک سیستمی‌سهام شرکت‌ها در بازار سرمایه ایران داشت، به‌نحوی که پرتفوی‌‌ سهام شرکت‌های" با نقد‌شوندگی پایین - بخش صنعت" و شرکت‌های "با نقدشوندگی پایین – بخش مالی" به‌ترتیب بیش‌ترین و کم‌ترین اثرات انتقال شوک نقدشوندگی را بر سایر پرتفوی‌ها و نیز پرتفوی "با نقدشوندگی بالا- بخش مالی" بیش‌ترین میزان پایداری در نوسانات شرطی و انتقال ریسک نقدشوندگی را به سایر پرتفوی‌ها داشت. پرونده مقاله