هدف این پژوهش مقایسۀ خود شفقت‌ورزی ورزشکار مستعد و غیرمستعد اعتیاد به تمرین بود. این پژوهش توصیفی- پس رویدادی و جامعۀ آماری آن تمامی ورزشکاران کاروان دانشگاه تهران بود. در ابتدا وضعیت ورزشکاران بر اساس مقیاس اعتیاد به تمرین (Griffiths et al. 2004) بررسی شد و بر اساس دستورالعمل این مقیاس 25 ورزشکار مستعد (کسب نمرة ۲4 به بالا) و20 ورزشکار غیرمستعد اعتیاد به تمرین (کسب نمرۀ 12 به پایین) انتخاب شدند؛ افزون بر این به دلیل همایندی بالای اختلالات خوردن با اعتیاد به تمرین از آزمودنی ها خواسته شد تا مقیاس تشخیصی اختلال خوردن (Stice et al. 2000) را تکمیل کنند و 5 نفر به دلیل داشتن نشانه اختلال خوردن کنارگذاشته شدند و در نهایت 20 ورزشکار مستعد اعتیاد به تمرین از طریق تکمیل مقیاس خود شفقت‌ورزی (Rice et al. 2011) با گروه غیرمستعد مقایسه شدند. نتایج تحلیل واریانس یک‌راهه نشان داد، در مقایسه با گروه غیرمستعد، ورزشکاران مستعد اعتیاد تمرین به میزان کمتری از ویژگی خود شفقت‌ورزی برخوردارند. نتایج این مطالعه ضرورت توجه به ویژگی خود شفقت‌ورزی را در بروز پدیدۀ اعتیاد به تمرین نشان داد و تلویحات کاربردی فراوانی در زمینۀ مداخلات پیشگیرانه و درمان آن دارد. پرونده مقاله