امروزه ناپایداری جمعیت از جمله مهمترین مشکلات اساسی سکونتگاه های روستایی ایران است که علی رغم برنامه ریزی ها و صرف هزینه و سرمایه گذاری های وسیع همچنان پابرجاست. از آنجایی که مهاجرت روستاییان با دلایل منطقی صورت می گیرد باید به دنبال راههای کند کردن روند مهاجرت به شهرها یا جایگزینی مقصد مهاجران روستایی از شهرهای مرکزی به شهرهای کوچک و روستاهای مرکزی که امکانات و خدمات بیشتررا دارا هستند بوده و از عواقب مهاجرت که بر ساختارهای اقتصادی شهرها و روستاها تاثیر منفی برجای می گذارند جلوگیری نمود. این پژوهش از لحاظ هدف و ماهیت کاربردی و از لحاظ روش شناسی توصیفی- تحلیلی می باشد. جامعه آماری شامل 41 روستای بالای 100 نفر جمعیت با تعداد 4226 خانوار و 13892 نفر جمعیت بوده که با توجه به توزیع جغرافیایی، طبقه بندی جمعیتی و کاهش جمعیت طی مقطع 1385 و 1395، 20 درصد آنها(تعداد 8 روستا) با جمعیت 796 خانوار به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. آنگاه تعداد 259 پرسشنامه (بر اساس فرمول کوکران) به تناسب خانوار ساکن بین روستاهای نمونه توزیع و براساس روش تصادفی ساده تکمیل گردید. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های کمی از روش t تک نمونه ای و برای رتبه بندی تاثیر انگیزه های اقتصادی بر ناپایداری جمعیت از آزمون فریدمن استفاده شده است. بر اساس نتایج پژوهش حاضر می توان دریافت که عوامل اقتصادی (بیکاری ودرآمدپایین) و کمبودامکانات وخدمات دارای بیشترین رابطه با ناپایداری جمعیت درسکونتگاه های شهرستان خوسف بوده اند. پرونده مقاله