این پژوهش اولین شاهکار نمایشی سوزان-لوری پارکز، بی‌ثباتی‌هایِ ناهیودا در ثِرد کینگ دام، را از دیدگاهی جدید بررسی می‌کند. سبکِ تو در تویِ نمایش‌نامه‌نویسی وی -در حالی که داستان‌های در هم تنیده، یادآور سبک قصه‌گویی شهرزاد ایرانی است- به ترسیم گذشتۀ پایمال‌شدۀ سیاهپوستان از سوی قدرت مسلطِ تاریخ‌نویسی سفیدپوستان تمرکز دارد. این مقاله با دیدگاه دلوزی-باروکی زوایای کمتر دیده شده یا نادید شدۀ سبک دراماتورژی وی را می‌کاود. پارکز در این نمایش‌نامه، بر بومی به سبک نئوباروکی، تلفیقی از معماری، موسیقی، اسطوره و هنرهای اجرایی اجرا می‌کند. فیگورهای نمایش‌نامۀ وی که توسط گفتمان مسلط، در ابتدا به «بدن های بدون اندام» تبدیل شده اند، در حال «شدن» به «بدن های اسکیزوفرنی» در طی «مسیر گریزِ» موسیقیایی جازی هستند؛ در حالی که حماسۀ ستم‌های رفته بر سیاهپوستان را سر می‌دهند. در پایان این نتیجه حاصل می‌شود که نویسنده به عنوان نمایش‌نامه‌نویس زن آفریقایی-آمریکایی، سبک دراماتورژی خویش را، در اولین شاهکار نمایشی‌اش با الهام از ساختاری دلوزی-باروکیِ، از سایر نویسنده‌های زن سیاهپوست متمایز کرده و به عنوان ابزاری برای مبارزه و مقاومت در مقابل نظام سلطه‌گر به کارگرفته‌است. پارکز همان شهرزاد قصه‌گو است که نه تنها از جان خویش گذشته(ازجان‌گذشته‌ای گم شده) بلکه سبک نمایش‌نامه‌نویسی سیاهپوستان را نیز بهبود و در نهایت نجات بخشیده‌است. پرونده مقاله

Suzan-Lori Parks, as a female black playwright, in her postmodern drama, Venus, has portrayed the condition of living of a black South African girl, subjugated under the hegemonic power of dominant colonizers. Saartje Bartmann, later renamed as Venus Hottentot, is seduced and then exploited by the colonizing power, both men and women. In the process of being sent from Africa to Europe, she is being watched, performing ritual dance and then, scrutinized by the colonizers. In this regard, the present study aims to read Venus by borrowing a different perspective from Deleuzean terminology to clarify and open up the less-discussed and investigated aspects of Parks’s drama to conclude that Venus’s slavery narrative, resembling a Deleuzean Watched without Organs, while entails a process of becoming different and against the dominant power, a schizoid person. It can be inferred as a form of Parksean resistance against the dominant metanarratives and creating her own mini-narrative. پرونده مقاله

این پژوهش اولین شاهکار نمایشی سوزان-لوری پارکز، بی‌ثباتی‌هایِ ناهیودا در ثِرد کینگ دام، را از دیدگاهی جدید بررسی می‌کند. سبکِ تو در تویِ نمایش‌نامه‌نویسی وی -در حالی که داستان‌های در هم تنیده، یادآور سبک قصه‌گویی شهرزاد ایرانی است- به ترسیم گذشتۀ پایمال‌شدۀ سیاه‌پوستان از سوی قدرت مسلطِ تاریخ‌نویسی سفیدپوستان تمرکز دارد. این مقاله با دیدگاه دلوزی-باروکی زوایای کمتر دیده شده یا نادید شدۀ سبک دراماتورژی وی را می‌کاود. پارکز در این نمایش‌نامه، بر بومی به سبک نئوباروکی، تلفیقی از معماری، موسیقی، اسطوره و هنرهای اجرایی اجرا می‌کند. فیگورهای نمایش‌نامۀ وی که توسط گفتمان مسلط، در ابتدا به «بدن های بدون اندام» تبدیل شده اند، در حال «شدن» به «بدن‌های اسکیزوفرنی» در طی «مسیر گریزِ» موسیقیایی جازی هستند؛ در حالی که حماسۀ ستم‌های رفته بر سیاه‌پوستان را سر می‌دهند. در پایان این نتیجه حاصل می‌شود که نویسنده به عنوان نمایش‌نامه‌نویس زن آفریقایی-آمریکایی، سبک دراماتورژی خویش را، در اولین شاهکار نمایشی‌اش با الهام از ساختاری دلوزی-باروکیِ، از سایر نویسنده‌های زن سیاهپوست متمایز کرده و به عنوان ابزاری برای مبارزه و مقاومت در مقابل نظام سلطه‌گر به کارگرفته‌است. پارکز همان شهرزاد قصه‌گو است که نه تنها از جان خویش گذشته(ازجان‌گذشته‌ای گم شده) بلکه سبک نمایش‌نامه‌نویسی سیاهپوستان را نیز بهبود و در نهایت نجات بخشیده‌است. پرونده مقاله