زمینه و هدف: علی‌رغم استفاده از سلول‌های بنیادی در درمان بیماری‌ها به خصوص بیماری‌های قلبی ابهامات زیادی درباره چگونگی اثر سلول‌ها و ترشحات آن‌ها باقی‌مانده است. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی اثر ترشحات سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان در انفارکتوس میوکارد در خرگوش‌های نر می‌باشد. روش بررسی: دراین مطالعه 30 سر خرگوش نر بالغ به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند (n=10) و انفارکتوس میوکارد در دو گروه ایجاد شد و در یک گروه تزریق سوپ سلولی به میوکارد خرگوش‌های مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفت. سپس در هفته‌های اول، چهارم و هشتم پارامترهای قلبی HF, EF توسط اکوکاردیوگرافی اندازه‌گیری شد. پس از سنجش فاکتور TNF-α در سرم، بافت قلب خارج شد و میزان رگزایی و فیبروز بررسی شد. یافته‌ها: در گروه تیمار شده با ترشحات سلول‌های بنیادی به طور معناداری پارامترهای قلبی (FS ، EF ) و آنژیوژنزیس افزایش یافت و کاهش میزانTNF-α ، بافت فیبروزه قلبی نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد معنادار بود(P<0.05) . نتیجه‌گیری: با توجه به بهبود بافت قلب و پارامترهای قلبی در این مطالعه به نظر می‌رسد ترشح سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از مغز استخوان، اثرات درمانی بر انفارکتوس میوکارد دارد. پرونده مقاله

بنظر می رسد که موفقیت روش های واکسیناسیون به منظور ایمونوتراپی به واسطه شبکه قدرتمندی از اجزای سرکوبگر سیستم ایمنی که سلولهای T تنظیمی نیز یکی از آنها می باشد مختل می شود. در مطالعات پیشین روی ایجاد پاسخ ایمنی علیه سلولهای T تنظیمی بیانگر foxp3 و حذف آنها کار شده است. از آنجاییکه این مطالعات نتوانستند به طور کارآمد با حذف نسبی این سلولها بر اثرات مهاری آنها غلبه کنند؛ در مطالعه حاضر سعی شده است که با ساخت واکسنی کارآتر بر علیه سلولهای T تنظیمی نتایج روش های ایمونوتراپی ترکیبی در سرطان بهبود یابد. سازه DNA دارای بخش C از ایمونوگلوبولین G در الحاق به ژن Foxp3 ساخته شد. بیان سازه FOXP3-Fc بعد از ترانسفکت کردن آن به سلولهای HEK با تکنیکهای میکروسکوپ فلوئورسنت، فلوسایتومتری و وسترن بلات مورد بررسی قرار گرفت. این فیوژن پروتئین در سلولهای E. coli BL21 به عنوان میزبان بیان شدند. سازه و پروتئین نوترکیب مطابق آن به موشهای C57BL/6 تزریق شدند و دو هفته پس از آخرین تزریق سطح سرمی آنتی بادی ایمونوگلوبین G و زیر کلاسهای آن با روش سنجش الیزا مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز بیان سازه DNA با روشهای متعدد، بیان موفق این پروتئین الحاقی را در سلولهای یوکاریوت نشان داد. بعلاوه بیان پروکاریوتیک Foxp3-Fc نیز با انجام آنالیزهای الکتروفورز ژل پلی اکریلامید – سدیم دودسیل سولفات و متعاقبا وسترن بلات مورد تایید قرار گرفت. پرونده مقاله

نانوذرات پارا مغناطیس اکسید آهن (SPIONs) یک پیشرفت مهم در زمینه فناوری نانو هستند. آنها امکان تجزیه و تحلیل غیر تهاجمی برای ردیابی سلول ها را فراهم می آورند و دارای خواص مفید بسیاری هستند که آنها را نامزد بالقوه برای کاربرد های متعدد در پزشکی ساخته است با این حال، احتمال ایجاد سمیت در سلول ها توسط این نانو ذرات گزارش شده است .هدف از این مطالعه یافتن غلظتی از SPION است که منجر به ایجاد استرس اکسیداتیو در سلول ها نشود.برای این منظور برای اولین بار سلول های بنیادی غشای آمنیوتیک با غلظت های مختلف SPION ها انکوبه شدند سپس میزان استرس اکسیداتیو سلولی (ROS)با استفاده از پروب Prohod Rhodamine 123 اندازه گیری شد. نتایج ما نشان می دهد که میزان قابل توجهی از گونه های فعال اکسیژن در سلول ها در محدوده غلظت 0-100 میکروگرم در میلی لیتر از نانو ذرات وجود ندارد. با این حال، در غلظت های بالاتر از 150 میکروگرم در میلی لیتر، تولید گونه های فعال اکسیژن افزایش یافت. با توجه به نتایج ،نانوذرات مورد استفاده در این مطالعه در غلظت ≤ 100 میکروگرم در میلی لیتر برای ردیابی این سلول ها مناسب هستند. پرونده مقاله

چکیده: هدف پژوهش: استرس و پاسخ های ایمنی ناشی از افزایش شدت و مدت زمان فعالیت های ورزشی فرد را مستعد بیماری های عروقی می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه دو شیوه ی ریکاوری فعال و غیر فعال پس از یک جلسه فعالیت دورهای با شدت زیاد بر پاسخ پروتئین واکنشی C (CRP)، کورتیزول و اینترلوکین6 (IL6) می باشد. روش پژوهش: نمونه آماری پژوهش شامل 20 نفر فوتبالیست با میانگین سنی 0/5 ± 9/18سال، وزن 7/1 ± 1/70 کیلوگرم، قد 2/2 ± 176 سانتی‌متر، شاخص توده بدنی 1 ± 4/22 کیلوگرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 5/2 ± 3/51 میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن که به‌صورت تصادفی از میان بازیکنان تیم فوتبال استقلال نوین در جنوب شهرتهران انتخاب شدند. آزمودنیها در دو گروه با دو آزمون، ریکاوری فعال و ریکاوری غیر فعال شرکت داده شدند. در هر دو گروه قبل از فعالیت و بلافاصله پس از ریکاوری، نمونه خونی گرفته شد. سپس میزان فاکتورهای کورتیزول، اینترلوکین6 و CRP با استفاده از تکنیک الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بین ریکاوری فعال و غیر فعال پس از فعالیت HIIT بر پاسخ CRP و IL6 تفاوت معناداری وجود نداشت.در حالی که بین ریکاوری فعال و غیر فعال پس از فعالیت HIIT بر پاسخ به کورتیزول اختلاف معناداری وجود داشت(05/0 ( P≤. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، بازیافت فعال پس از فعالیت HIIT میتواند بر پاسخ کورتیزول تاثیر گذار باشد.از این رو ریکاوری فعال نسبت به ریکاوری غیرفعال موثرتر خواهد بود. پرونده مقاله