یکی از جلوه‌های بارز و آشکار شعر نو در عراق معاصر پدیده ناسازگاری اجتماعی است. این پدیده در قرن بیستم و با ظهور پیشگامان عراق چون، نازک الملائکه و عبدالوهاب البیاتی به وجود آمد. تقليد از ساختار سنتي، آشنايي با مكتب رمانتيک و موقعيت‌هاي سياسي و اجتماعي جامعـه عـراق باعث شد تا این شاعران به ناسازگاری روی بیاورند. آنها اين جلوه ادبي را به سه گونۀ ناسازگاری ادبـي، سياسـي و اجتماعي در شعر خود به نمایش گذاشته‌اند. ناسازگاری آنها در ظاهر موجـب ظهـور «قـصيدة النثـر» شـد و شعر موجب بیداری و آگاهی مردم عراق و ارتقاي بينش اجتمـاعي طبقـات مختلـف اجتمـاعي گردید. اين شاعران در ايجاد نوآوري رنج‌هاي زيـادي را تحمل کرده‌اند، رنج‌هایی از قبيـل زنـدان، تبعيـد، آوارگـي و غربـت، لذا ترس، تنهايي، غم و اندوه بر بيشتر اشعار آنها سايه افكنده است. اين شاعران توانسته‌اند مضامين و مفاهيم واقع‌گرايانه را در قالب ناسازگاری بيـان كننـد و در كالبـد شـعر مدرن روح تازه‌اي بدمند. آنان به خاطر اوضـاع سياسـي نـامطلوب از اسـطوره و رمـز و اسـلوب تكـرار در اشعار خود اسـتفاده کردند و توانـستند شـعر نـو را چنـان متحـول کنند كـه بتوانـد بـه بخـش مهمـي از دغدغه‌هاي دنیای مدرن پاسخ بدهد.