تاب‌آوری یکی از مهمترین عوامل تحقق پایداری سکونتگاه‌های روستایی است. با افزایش تاب‌آوری، میزان آسیب‌پذیری سکونتگاه‌ها در برابر مخاطرات کاهش می‌یابد. هدف از پژوهش حاضر تحلیل مؤلفه‌های تاب‌آوری سکونتگاه‌های روستایی در برابر خطر وقوع زلزله است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و روش آن توصیفی-تحلیلی بوده و برای گردآوری داده‌ها از روش‌های کتابخانه‌ای و میدانی استفاده شده است. جامعه‌ی اماری این تحقیق سرپرستان خانوار 20 روستا و متخصصین حوزه‌ی روستایی شهرستان ایجرود می‌باشد. که با استفاده از فرمول کوکران تعداد نمونه لازم جهت تکمیل پرسشنامه در مجموع 342 مورد (305 مورد سرپرست خانوار روستایی و 37 متخصص حوزه‌ی روستایی) محاسبه شده است. روایی صوری توسط 35 نفر از اعضای هیئت علمی گروه جغرافیا دانشگاه زنجان و برابر با میانگین 1.7 ارزیابی شد. پایایی متغیرها از طریق ضریب آلفا‌ی کرونباخ به میزان 76% محاسبه گردید که نشان‌دهنده‌ی قابل قبول بودن آن است. برای تجزیه و تحلیل کمی داده‌ها از آزمون‌های آماری نظیر (t تک نمونه‌ای، تحلیل مسیر، تحلیل واریانس) بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد که وضعیت تاب‌آوری در روستاهای مورد مطالعه شهرستان ایجرود در برابر وقوع زلزله احتمالی در مجموع مؤلفه‌ها، با میانگین 3.33 نامطلوب است و مقادیر به سمت آسیب‌پذیری گرایش دارند. همچنین از بین مولفه‌های چهارگانه، مؤلفه کالبدی با مجموع اثرات مستقیم و غیر مستقیم 56.5 درصد آلفا را تبیین نموده و مؤثرترین مؤلفه در تاب‌آوری شهرستان ایجرود است. ابعاد چهارگانه تاب-آوری، روی هم رفته توانستند 74.9 درصد از تاب‌آوری شهرستان ایجرود را تبیین نمایند. واژگان کلیدی: تاب‌آوری، سکونتگاه‌های روستایی، مخاطرات طبیعی، زلزله، تحلیل مسیر، شهرستان ایجرود پرونده مقاله