شخصیت عرفانی علامه طباطبایی با توجه به شاگردی ایشان نزد عارف شهیر سیدعلی قاضی‌طباطبایی و آثار عرفانی به¬جا¬مانده از وی، بر کسی پوشیده نیست و جایگاه رفیع المیزان در میان تألیفات متنوع ایشان، به همین مقدار مبرهن است. با این¬همه، تاکنون پژوهش مستقل و جامعی پیرامون میزان اثرگذاری گرایش عرفانی ایشان بر المیزان، مشاهده¬نشده¬است و این مقاله در پی بررسی این مهم با کنار هم گذاشتن مبانی عرفان و برداشت¬های تفسیری علامه است. این همان عرفانی است که از دایره ثقلین خارج نیست و به همین سبب و به جهت علو شخصیت علامه در جهان اسلام و بستر قرآنی المیزان، می¬تواند یکی از شواهد دقیق و قابل¬استناد در مباحث عرفان ناب اسلامی باشد و توجه محققان را به بعد عرفانی المیزان که در نگاه اول محسوس نیست جلب¬کند و شخصیت برجسته تفسیری علامه را در کنار عارفی متعالی قراردهد که می¬تواند مهم‌ترین اصول و مبانی عرفان را همچون فنا، عشق الهی، تجلی، توحید و ولایت، در بستر مباحث متین قرآنی که با روش تحسین برانگیز قرآن به قرآن مطرح¬می¬شوند، ارائه¬دهد. روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی بوده¬است. بر اساس یافته‌های تحقیق، علامه به عرفان برگرفته از ثقلین پای‌بند بوده و بازتاب آن را می¬توان با بررسی برداشت¬های تفسیری وی در المیزان دید. کلیدواژه‌ها: علامه طباطبایی، گرایش عرفانی، روش¬های تفسیری، المیزان. پرونده مقاله