به منظور بررسی تاثیر گوگرد، ورمی کمپوست و تیوباسیلوس بر عملکرد آفتابگردان روغنی آزمایشی به صورت کرت های یکبار خرد شده بر پایه طرح بلوک¬های کامل تصادفی با 10 تیمار در 3 تکرار طی سال 1391 در مزرعه¬ای واقع در یکی از روستاهای ارومیه به نام روستای یغموراعلی طراحی و اجرا شد تیمارهای آزمایش شامل ورمی کمپوست در دو سطح شامل(بدون مصرف ورمی کمپوست و مصرف ورمی کمپوست)به عنوان فاکتور اصلی و تیمارهای کودی مصرف گوگرد در پنج سطح شامل بدون مصرف گوگرد، 200 کیلوگرم در هکتار گوگرد، 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد، 200 کیلوگرم در هکتار گوگرد به اضافه کود زیستی بیوسولولفور (تیوباسیلوس)، 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد به اضافه کود زیستیبیوسولفور (تیوباسیلوس) به عنوان فاکتور فرعی انتخاب شده بود. نتایج نشان دادند اثر ورمی کمپوست بر درصد روغن، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژِیک معنی دار بود، به طوری که بیشترین عملکرد دانه مربوط به مصرف ورمی کمپوست با 30/425 گرم در متر مربع و عملکرد بیولوژیک با 89/976 گرم در متر مربع و درصد روغن 67/47 بود. مصرف گوگرد بر صفات درصد پوکی دانه، درصد پروتئین دانه و عملکرد بیولوژِیک تاثیر معنی داری داشت. در این خصوص بیشترین عملکرد بیولوژیک مربوط به تیمار400 کیلوگرم در هکتار گوگرد + تیوباسیلوس برابر با 1004 گرم در متر مربع و تیمار عدم مصرف گوگرد دارای کمترین مقدار بود. بیشترین مقدار درصد پروتئین در آفتابگردان مربوط به تیمار عدم مصرف کود و مصرف گوگرد به میزان 400 و 200 کیلوگرم در هکتار بود.تیمارهای کاربرد، 200 کیلوگرم گوگرد+تیوباسیلوس و 400 کیلوگرم گوگرد + تیوباسیلوس کمترین مقدار را داشته و از نظر آماری در یک گروه قرار دارند. نتایج کلی این آزمایش نشان داد که تیمار 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد + تیوباسیلوس در افزایش عملکرد بیولوژیک نسبت به سایر سطوح گوگرد موثرتر بود و تیمار عدم مصرف گوگرد افزایش درصد پوکی را نشان داد و مصرف 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد باعث افزایش درصد پروتئین دانه شد.