هدف اصلی مقاله حاضر مطالعه ادراک زنان پیرامون فضای شهری تهران است. از همین رو این مقاله با اتخاذ رویکرد کیفی مبتنی بر پدیدارشناسی به مطالعه پدیده طرد اجتماعی زنان در فضای شهری تهران پرداخته است و بدین منظور 29 نفر از زنان بین 20 تا 45 سال ساکن تهران بر اساس منطق نمونه‌‌گیری هدفمند انتخاب و با آنان مصاحبه صورت گرفت. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که زنان در عرصه‌‌های مختلف در جامعه با کمبود حمایتگری مواجه هستند. درواقع با مسائلی نظیر کمبود امنیت در فضای شهر، کمبود کارآمدی در امکانات و تجهیزات شهری، فقدان حمایتگری قانونی، فقدان حمایت در مقابل آسیب‌‌های اجتماعی، فقدان سازکار حمایتی در فضای اشتغال، ضعف اعتماد به نفس و عدم حمایت خانواده مواجه گریده‌‌اند. این موارد موجب تضعیف و محرومیت زنان از حقوقشان گردیده است. از سوی دیگر با طرد زنان از جامعه، محرومیت و طرد اجتماعی به گروه‌‌های اجتماعی دیگر تسری پیدا می‌‌کند و ظرفیت زنان در بهبود وضعیت اجتماعی جامعه از دست می‌‌رود. پرونده مقاله