زرد چوبه با نام علمی Curcuma longa L. به تیره Zingiberaceae تعلق دارد. با توجه به ضرورت یافتن داروهای جدید ضدمیکروبی، در این مطالعه ارزیابی فیتوشیمیایی، اثر ضدباکتریایی و مهاری عصاره زرد چوبه بر تولید نانوبیوفیبریل های آمیلوئیدی انجام شده است. پوست خشک و سائیده شده گیاه در پائیز 1395 از کشور هندوستان تهیه و سپس به روش خیساندن عصاره گیری گردید. آنالیز ترکیبات ثانوی عصاره با روش کروماتوگرافی گازی-طیف سنجی جرمی انجام شد. اثر ضدمیکروبی عصاره آبی و هیدروالکلی زردچوبه با روش انتشار در آگار با ایجاد چاهک، MIC و MBC روی دو باکتری اشریشیاکلی و استافیلوکوکوس اورئوس بررسی شد. اثر مهاری عصاره هیدروالکلی بر تولید رشته های آمیلوئیدی با روش طیف سنجی مرئی مطالعه گردید. نتایج نشان داد تورمرون و زینجیبرن به ترتیب با 26/21 و 65/11 درصد فراوانترین ترکیبات موجود در عصاره هیدروالکلی بودند. قطر هاله عدم رشد در عصاره هیدروالکلی برای اشریشیاکلی ۱۲ و برای استافیلوکوکوس اورئوس ۱۳ میلی متر بود و در مورد عصاره آبی، هاله عدم رشد ایجاد نشد. میزان MIC در عصاره هیدروالکلی برای استافیلوکوکوس اورئوس و اشریشیاکلی به ترتیب ۲۶ و ۵۳ و در عصاره آبی برای هر دو باکتری ۱۲۳ میلی گرم بر میلی لیتر گزارش شد. میزان MBC نیز در حضور عصاره هیدروالکلی برای استافیلوکوکوس اورئوس و اشریشیاکلی به ترتیب ۵۳ و ۱۰۶ و برای عصاره آبی برای هر دو باکتری ۲۴۷ میلی گرم بر میلی لیتر گزارش شد. افزایش غلظت عصاره هیدروالکلی، تولید رشته های آمیلوئیدی را تا 40 درصد میزان اولیه کاهش داد و این کاهش با میکروسکوپ الکترونی گذاره تائید شد. عصاره هیدروالکلی زردچوبه با اثرات ضدمیکروبی و کاهندگی که بر تولید رشته های آمیلوئید دارد، می تواند به عنوان یکی از داروهای مفید برای کاهش عوارض بیماری آلزایمر مورد استفاده قرار گیرد. پرونده مقاله

استافیلوکوکوس اورئوس یک باکتری بیماریزای بیمارستانی است که می تواند طیف وسیعی از عفونت ها را ایجاد کند. آمینوگلیکوزیدها یکی از داروهای انتخابی در درمان سپتی سمی ناشی از این باکتری هستند. هدف از این مطالعه بررسی میزان مقاومت به آمینوگلیکوزیدها، تعیین فراوانی ژن‌های آنزیمی تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها و فراوانی اینتگرون‌های کلاس I و II در بین جدایه‌های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس می‌باشد. در این مطالعه مقاومت ۲۰۰ جدایه استافیلوکوکوس اورئوس به آمینوگلیکوزیدها شامل جنتامایسین، کانامایسین، آمیکاسین و استرپتومایسین با روش انتشار از دیسک کربی-بوئر بررسی شد. فراوانی ژن‌های aac(6’)-Ie-aph (2”)، aph(3’)-IIIa  و ant(4’)-Ia و اینتگرون‌های کلاس  I و II در جدایه‌های مورد بررسی با روش PCR تعیین شد. از ۲۰۰ ایزوله، ۱۳۴ ایزوله (67%) به حداقل یک آمینوگلیکوزید مقاوم بودند. از این تعداد، فراوانی ژن های  aac(6')-Ie-aph(2”)،  aph(3')-IIIa و ant(4)- Ia  به ترتیب ۰۷/۳۵، ۱/۲۹ و ۲۰ درصد بود. اینتگرون های کلاس I و II به ترتیب در ۶۶% و ۱۹% از جدایه ها شناسایی شدند تمامی جدایه های حامل اینتگرون کلاس I، مقاوم به آمینوگلیکوزید و از نظر حصور ژن های تغییر دهنده آمینوگلیکوزید مثبت بودند. نتایج نشان داد که در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس حامل اینتگرون های calss I و II مقاومت بالایی به آمینوگلیکوزیدها وجود دارد و فراوانی ژن های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدها بالاست.

پرونده مقاله